DEWLETXWAZ

Nûçe/Nivîs/Şirove

Îcar ev ji ku derket lo, halla hallaaa!

Ehmed Beyan

Piştî ku hevdîtin û qaşo mizakereyên aştîyê di navbera AKP û PKK (KCK) de têk çûn û ber avêt, hevallerên me seferberî dan destpêkirin û bi şev û roj dest bi dijminatî û şerê AKP û Erdogan kirin. Here AKP, were Erdogan, lêxe bavê min lêxe!

Lê xalê Kurdên binerd û serokê serokan Duran Kalkan abêmiz gep ji devê xwe derxist û her tişt safî û zelal kir. Bi gotinên Dûran Kalkan abêmiz eşkere bû ku dijminatîya AKP û Erdogan tenê çîrok û çîvanok bûn û xapandina Kurdên xwelîser bû.

Axir…

Xalê we Dûran Kalkan abêmiz, ji MED Nûçe re axivî û wek her carê çend lotikên qerase û kesanedî avêtin.

Dûran Abêmiz çi bêje baş e gelo?

Cîgerim gêt: “Binerin oxlim, cîgerim, piştî hilbijartinên 7ê Hezîranê, tu eleqe û têkilîya AKP û operasyonên li bajarê Kurdan bi hev re tuneye. Ev operasyon û şer bi temamî polîtîka MHP û CHP ye” û serê hefsarê hespê xwe berda.

Halla hallaaaaaa, ya siphan allah!

Ê baş e kezebo, madem eleqe û têkilîya operasyonan û AKP bi hev re tuneye, madem ev operasyon polîtîka MHP û CHP ye, çima naxwe we xwelîya heft gundan bi serê me dakir û we em û AKP bera hev dan babam? Çima naxwe we xwe nêzîkî CHP dikir û doza hevkarîyê lê dikir hebîbî? Madem operasyon û kujtina li bajarê Kurdan polîtîka MHP û CHP ye, hûn ji reben û peppûkê Erdogan û çawîşên AKP çi dixwazin baba?

Îcar hûn bi qedrê xwedê û pêxember kin lo, ev çi senaryo ne, çi şano û fîlmên Hollywoodê ne, ka hûn nabêjin?

Enqere

Heke Başûrî nebin yek, wê herin yek bi yek

nurıDi vê dema zîz û girîng de yekîtîya Kurdan û paraztina sînorên Kurdistana azad pir girîng e. Bi taybet di vê dema ku temamê xaka başûrê Kurdistanê ketiye bin kontrol û paraztina Kurdan, divê Kurd berjewendîyên xwe yên şexsî, rêxistinî, partîtî, malbat û eşîrtî deynin alîyekî û bi yekdengî li Kurdistanê xwedî derkevin. Fersendek mezin ketiye destê Kurdan û divê em Kurd vê fersenda dîrokî bertelef nekin, ji destê xwe nerevînin.
Piştî ketina bajarê Mûsilê û xetera rêxistina DAÎŞ ê, fersendek mezin ji Kurdan re çêbû ku karibin bajar û navçeyên xwe, yên ku ji Kurdistanê hatibûn cudakirin, paşde bistînin û têxin bin kontrola xwe. Maddeya 140 a ku ji roja pêşîn de di navbera Kurd û hikûmeta Malikî de bûye pirsgirêk û serêşandin, bêyî îrada hikûmeta Bexdayê pêk hat û Kurd ji wê serêşandinê xelas bûn. Bi vî awayî temamê xaka başûrê Kurdistanê ket bin destê Kurdan û hikûmeta Kurdistanê û minnet ji hikûmeta Bexdayê re nema.

Piştî ku bajarê Mûsilê ket, rêxistina DAÎŞ kaos û alozîyek mezin di Iraqê de çêkir. Ev kaos û alozî ji Kurdan re bû fersendek dîrokî ku karibin bibin xwedîyê temamê xaka xwe. Kerkûk jî di nav de, êdî li her bihusta xaka Kurdistanê ala Kurdî pêl dide. Êdî xala yekemîn û sereke bûye paraztina sînorên Kurdistana azad û êlankirina serxwebûna Kurdistanê. Ji bo vê yekê jî, ne dijminatî û dijberî, lê hevkarî û tifaqa Kurdên her çar parçeyên Kurdistanê girîng û pêwist e, stûna serketinê ye.
Di vê derbarê de hem gellek ji çapemenîya cîhanê û hem jî pispor û civaknasên Rojhilata Navîn şans û sûdek mezin didin Kurdan. Dibêjin ku ” ji bo serxwebûnê derfetek mezin ketiye destê Kurdan û divê Kurd vê fersenda dîrokî ji dest xwe bernedin”. Û ji bo ku Kurd vê fersenda dîrokî ji dest xwe bernedin jî, divê di vê dema zîz û nazik de şerê hev nekin, dev navêjin hev, nêzîkî hev bibin, berjewendîyên xwe yên taybet deynin alîyekî û li berjewendîyên Kurd û Kurdistanê bifikirin, ji bo wê gavan bavêjin. Çi PDK , YNK, Goran û partîyên din dibin, çi PKK, PYD, YPG û hêzên din dibin û çi jî rêxistin û partîyên din dibin, divê aqlêselîm nêzîkî meselê bibin, di vê dema zîz de nakokîyên navbera xwe bincil bikin û hetta bi temametî ji holê rakin û li hember cîhanê yek dest û yek rêz bin. Îro ji her wextî zêdetir pêwistîya Kurdan bi tifaq û yekîtîyê heye. Ne berjewendîyên partîtî lê berjewendîyên netewî wê me bigihînin serkeftinê.
Berfirehbûna xaka Kurdistanê û destkeftîyên wan tirsek mezin xistiye dilê dagîrkerên Kurdistanê. Bi taybet piştî ku Kerkûk jî ket destê Kurdan, tirsa dilê dagîrkeran zêdetir bû. Ev tirs tirsa serxwebûna Kurdistanê ye. Û ji bo ku dagîrker vê tirsê ji dilê xwe derxin û nehêlin ku Kurd serbixwe bibin, her dek û dolaban dizîvirînin, hevkarîyê dikin, çi bi hêzên xwe û çi jî bi destê rêxistin û çeteyên terorîst êrîşî Kurdan dikin û wê bikin. Çawa ku di mijara Kurd û Kurdistanê de temamê rêxistin, dem û dezgehên dewletên dagîrker dibin yek, divê em Kurd jî heman helwestê bigrin. Çawa ku di mijara Kurd û Kurdistanê de çep, rast, oldar, sosyalîst û temamê beşên civaka dewletên dagîrker berjewendîyên xwe didin alîyekî û dibin yek, divê em Kurd jî bi heman hişmendî û netewperwerîyê xwedî li xwe û welatê xwe derkevin. Divê em bi tifaq û yekîtîya xwe tirsa dilê neyaran di dilê wan de biteqînin û xewn û xeyalên milletê Kurd pêk bînin.
Û divê em bi can û malê xwe xwedî li başûrê Kurdistanê, li Kurdistana azad û pêşmergeyên wê xwedî derkevin û gotina Seydayê Cegerxwîn bînin bîra xwe:

“Heke hûn nebin yek, hûnê herin yek bi yek!”

Nûrî Çelîk

Ezmûna Halepçe û dewletbûna Kurd…

xidir_uso Wek tê zanîn, îro salvegera qirkirina Helepçe (16 – 17 Adar 1988) ya ji alî firokên rejîma Saddam ku bi bombeyên kîmyawî pêk hat!
Ev qirkirin beşek ji operasyona dewleta Iraq ya bi navê Enfal bû. Di vê fermanê de 182 hezar Kurd yê bêguneh û sivîl hatin kuştin.
Wek tê zanîn “Enfal” ayetek Quranê ye û fermana qetla kesên ku dînê Îslamê qebûl nake dide. Lê çi mixabin ew Kurdên ku bi vê fermana rejima Baas hatin kûştin, hemû jî musluman bûn. Li hember vê rejimê tenê “sûcekî wan hebû” ew jî Kurdbûna wan bû.
Sebebekî din jî yê kuştina wan hebû: ew jî bê xwedî û bê dewletbûn bû. Yên jahra kîmya û alavên bombeyan û firokên cengê firotibûn dewleta Iraq jî şîrketên dewletên ku serwerî li hemû cîhanê dikirin bû.
Dewleta Iraq du salan bi hezaran gund û navçeyên gelê Kurd hildiweşand, bir bi bir mêrên Kurd dibir bi komî dikuşt, keç û jinên Kurd difirot, lê li dunyayê kesî hewar û qîrîna Kurdan his nedikir!
Dema li Bakurê Kurdistanê, li Sason, Zîlan, Koçgîrî û bi tevgera Şêx Seîd, Agirî, Dêrsim ku li hemû Kurdistanê, Komara mêtinkarîya Tirk bi sedhezaran Kurd kuşt û da koçberkirin, ji bo ku dewlet û xwedîkî Kurdan tunebû, ji dervî ku kes li Kurdan xwedî derkeve; giranîya emperyalîst û “sosyalîst”ên cîhanê jî alîkarî û piştgirîya dewleta Tirk kirin.
Piştre li Mahabat dewleta îran û li Qamişlo dewleta Sûrîye jî bêtirs qetlîamên xwe domandin. Dîsa kesî dengê xwe nekir.
Lê kengî li Başûr nîvdewletek Kurd çêbû, dewletên mêtinkar ketin xofa ku wê Kurd xwe rizgar bikin, loma bi navê DIÎŞ`ê rêxistinek Îslamî ya terorîst dan avakirin û êrîşî Kurdan dan kirin.
DIÎŞ`ê êrîşa xwe dîsa bi navê Îslamê pêkanî; lê êrîşî hemû Kurdan kir. Ji bo ku nîv dewletek Kurd û hêza wê ya leşkerî hebû û DIÎŞ ji bo hemû dunyayê ji El Qaîde tahlûketir rêxistinek bû, vê carê dewletên emperyal alîkarîya Kurdan kir û nehîştin ku Kurd qirbibin.
Helbet ne ji bo vêya tenê, ji bo ku zanin kî li pişt vê terorê ye û van dewletan temenê xwe qedandine, loma piştgirîya Kurdan û rêvekirina ji dewletbûna Kurdan re li berjewendîyên xwe dibînin.
Serokê Kurd, Mesûd Berzanî zane ku parastina gelê Kurd tenê di serxwebûnê de ye, dixwaze li gor qanûnan û bi rêyên meşrû dewleta Kurd ava bike.
Lê dewletên mêtinkar yên heremê, ji bo ku nikarîbûn bi hêzên terorîst û destdirêjîya hêza xwe nehêle li Başûr dewleta Kurd avabibe, vê carê bi rêya xayinên kurd, teror û qeyranên aborî û sîyasî û berahevdana hêz û partîyên Kurd xwestin rê li ber serxwebûna Kurdistanê bigirin.
Îro PKK/PYD, hemû seksîyon û hevkarên wê, vekirî li dij dewletbûna neteweya Kurd dertê. Ev jî veşirtî yan eşkere xizmeta ji dewletên mêtinkar yên heremê re ye.
Li Başûrê-Rojavayê Kurdistanê, mercên Kurdistanek Federal derketîye holê, dewletên bi bandor vêya bi lêv dikin, lê PKK/PYD dîsa jî li dij “Kurdistan” dertê û behsa “Federalîya Bakurê Sûrîye” dike.
Di vê qeyrana Rojhilata Navîn û serketina Kurdan li Başûr û Başûrê-Rojava, tevlî her êrîşkarî û astengkirinên mêtinkarên Tirkîye, Sûrîye, Iraq û Îran ya dij gelê Kurd ku ji alî gelek dewletên dunyayê wek piştgirên terora dewleta Sûrîye û DIÎŞ`ê tên dîtin, lê bi şerê kortal û bendan, bi teqînên nav bajaran û kuştina sîvîlan, mîna hertim dixwazin tevgera Kurd wek tevgerek terorê bidin rêdan û nehêlin gelê Kurd bibe xwedîyê rêvebirî û dewleta xwe.
Dewletên mêtinkar, li hember gelê Kurd lîstikek pir gemarî dilîze: ji bo gelê Kurd negihê mafê xwe yê rewa, ji alîkî de bi rêya partîyên ku di nav gelê Kurd de avakirîye, gelê Kurd beraber hev dide û ji alî din ve tevgera Kurd di çavê cîhanê de terorîze dike.
Îro bayê şoreşa sosyalîst li hemû dunyayê berevacî disûre; rêxistinên çep yên çekdar ya xwe bela kirin, yan marjînal bûn; loma îro mercên ku şoreşên sosyalîst pêkbînin tune ye. Tevlî vêna ku PKK bi van rêxistinên tirk yên marjînal ku propagandaya çekdarî diparêzin, ji bo “şoreşa gelên Tirkîye pêkbînin”(!) hevkarîyê û yekîtîyê dike! Ev jî tê wateya ku PKK/PYD ne partîyek Kurd û Kurdistanî ye; ew Turkîyeyî, Sûrîyeyî, Îranî û Iraqî ye!
Gelê Kurd, rewşenbîr û rêxistinên Kurd divê li hember van provokasyonan şîyar bin, divê bi daxwaz û kiryara serxwebûna neteweya Kurd tevbigerin, destê xwe dirêjî Serokê Kurdistan Mesûd Berzanî bikin ku îro ew kare dewleta Kurd avabike!

Xidir Ûso

Girîngîya zimanê Kurdî û helwesta PKKê .

kurdi Hewce nake em bi dûdirêjî behsa ziman bikin û bêjin “Ziman nasname” ye. Helbet ziman nasname ye. Ne tenê nasname, ferqîyeta navbera mirovan e jî. Heke ne ji ziman be, tu ferqa min û yekî Tirk, Alman yan jî Swêdî namîne. Belkî em bi reng û dirûvê xwe ji hev bên cudakirin, lê ne ji ziman be ferqa min û reşikekî Afrîkayî jî namîne. Tiştê ku mirovan ji hevdu cuda dike û wan dike neteweyek cuda, helbet ziman e.

Dewletên dagîrkerên Kurdistanê, bi taybet jî dewleta Tirk, bi vê zanînê herdem xwestine Kurdan asîmîle bikin da ku nasnameya wan nemîne û wek netew wan ji dîrokê rakin. Çawa ku bi asîmîlasyonê gellek kêmneteweyên li Tirkiyê asîmîle kirin û ji dîrokê rakirin, hewlek mezin dan ku heman pelûlê bi serê Kurdan de jî dakin û wan jî bikin wek xwe, bikin Tirk. Her çiqas piştî qetlîamên serhildana Şêx Seîd, Dersim û serhildanên din bi hezaran Kurd koçberî bajarên Tirkiyê kirin û ew asîmîle kirin jî, lê piranîya Kurdan xwedî li zimanê xwe derketin û heta bi îro li ser lingan man. Bi vê xwedîlêderketina zimanê Kurdî hestên netewî jî nemirin û Kurdan bi zimanê xwe hebûna xwe parazt. Ziman nasname ye, ziman hebûn û nebûn, stûn û çîmentoya netewbûnê ye.

Heke em dewleta Tirk deynin alîyekî û bi çavekî din li asîmîlasyonê binerin, emê bibînin ku mixabin PKK jî ji alîyekî ve bûye alîkarê vê asîmîlasyona malkambax. Bi taybet kadroyên ku bi navê çepîtîyê ketibûn û ketine nava PKK, di asîmîlekirina xort û keçên Kurdan de rolek mezin û xirab lîztin û hîna jî dilîzin. Ew kesên ku heta îro jî belkî nikaribin çend gotinên Kurdî bînin cem hev, zimanê Tirkî kirin zimanê siyaseta PKK û ne tenê Kurdên bakur, herweha Kurdên başûr û Kurdên rojava jî hînî zimanê Tirkî kirin, Tirkî bi wan kirin wek şîr û şekir. Bi vê ve girêdayî, siyasetmedar û kadroyên ku di qada legal de siyasetê dikin, dîsa bi zimanê dijminê xwe, bi zimanê Tirkî Kurdayetî kirin û ev jî bû sedema ku zimanê Tirkî bandorek xirab li keç û xortên Kurdan bike û mejiyê wan ji Kurdî û hestên Kurdewarî dûr bixe, wan bêhtir bi Tirkî û Tirkan ve girêde.

Li gora lêkolînên ku di vî warî de hatine kirin, her ku diçe zimanê Kurdî wenda dibe û bi taybet Kurdên bakur zêdetir bi zimanê Tirkî diaxivin û rehettir karin xwe bînin ser zimên. Hûn dev ji bajaran berdin, êdî li gundên Kurdistanê jî zimanê Tirkî rehên xwe bera nav dil û hinavên Kurdan dide û roj bi roj wan ji Kurdî û hestên Kurdistanî dûr dixe. Çima? Ji ber ku serok, kadro û rêberên ku pêşkêşîya wan dikin bi Tirkî diaxivin, di hinek televizyonên Kurdî de zimanê Tirkî ji zimanê Kurdî zêdetir derdikeve pêş, zêdetir pere dike, zimanê siyasetê Tirkî ye û tu xêr û berjewendîya wan siyasetmedaran di zimanê Kurdî de tuneye. Zarokên piranîya siyasetmedarên ku îro pêşkêşîya civaka Kurdên bakur dikin, yan bi temamî Kurdî nizanin, yan jî wek kerr û lalan nîv Kurdî û nîv Tirkî li nav hev dixin. Bi Kurtî; li bakurê Kurdistanê zimanê Kurdî di xeterê de ye. Li gora min sersebebê herî mezin jî helwesta wan siyasetmedar û pêşewayan e ku bi mejîyê Tirkî, bi zimanê Tirkî û bi navê bratîya Kurd û Tirkan siyaseta Kurdayetîyê dikin. Helbet dewleta Tirk asîmîlasyonê dike, ev karê wê ye. Lê ew siyasetmedar û pêşewayên ku girseya Kurd didin dû xwe û berê Kurdan didin zimanê Tirkî, ji asîmîlasyona dewletê xirabtir bandorê li civaka Kurd dikin.

Berî çend rojan, min di derbarê zimanê Kurdî de di ciwatek go exlêbên wan PKKyî bûn de helwestek erênî û Kurdewarî danî. Min bi riya civata go ez lê, bang li Kurdên bakur kir: “êdî divê di her qadê de, di her dezgehên dewletê de, bi zimanê Tirkî neaxivin û xwedî li zimanê Kurdî derkevin.” Min got ku: “Heke ev dewlet dixwaze li Kurdistanê bi Kurdan re bijî, bê qeyd û şert divê tehamilî guhdarkirina zimanê Kurdî bike, yan divê vî zimanî hîn bibe, yan jî wergêran ji xwe re bibîne. Encex hingî belkî helwesta we yî îroyî bê fahm kirin.

Girîngîya zimanê Kurdî bi netewbûnê ve girêdayîye; divê em vê xwedîlêderketina zimanê Kurdî wek helwestek netewî bi pêş de bibin. Divê em bi Kurdî biaxivin. Çi kesê ku di dadgehan de bi Tirkî biaxive wê rêbaza welatparêzîyê binpê bike, divê herkes vê wilo zanibe. Ne tenê di dozên siyasî de, di her dozê de divê herkes bi Kurdî biaxive, bi Kurdî paraztina xwe bike. Banga min ji PKKê û temamê Kurdan re ev e; divê her Kurd bi dadgehên dewletê re û bi hêzên dewletê re bi Kurdî biaxive. Divê em bi axavtina zimanê Kurdî ji xwe şerm û fedî nekin, ji bo me axavtina bi zimanê zikmakî şeref û xîret e, mezinatî ye û helwestek welatparêzî ye” û wekî din.

Ger PKK li gor pêşniyariya min tev bigere wê di daxwazên xwe de şoreşek bi serê xwe bike. Û heke Kurdên bakur û di serî de jî kadro û siyasetmedarên PKK, KCK, BDP û HDP guh bidin van daxwaza û di her qadê de zimanê Kurdî wek zimanê sereke bi kar bînin, ez bawerim wê ev şoreş bibe berberî bedelê şerê 30 salî.

Min di dawiya axaftina xweyî civaka PKKyiyan de, gotinek pir xweş û di cîh de got:’’ Divê êdî em zimanê xwe biaxivin ku hinekên din jî zimanê me qebûl bikin.”
Belê, rehmetî Mîr Celadet Bedirxan bilasebeb nedigot:
„Kurdino, heke hûn dixwazin xwe nas bikin, zimanê xwe bixwînin û bidin xwendin. Heke hûn dixwazin xwe bidin naskirin, dîsa zimanê xwe bixwînin û bidin xwendin.“
Ziman ne tenê nasname ye, herweha xwenaskirin û xwenasandin e jî…

Nûrî Çelîk

Kurd, Parlamento û Siyaseta Sivîl!

tevger7Belê, şerê 35-40 salan hat û li Tirkîyeyîbûn û li ketina parlamentoya Tirkîyê sekinî. Encama şer û tekoşîna 35-40 salan hat û li antî netew-dewletê, li antî Kurdistanê û li antî serxwebûnê sekinî. Xwîna bi hezaran keç û xortên Kurd ne ji bo Kurdistanek serbixwe û yekgirtî, lê ji bo Tirkîyeyek yekgirtî û serbixwe hat rijandin. 4 hezar gundên bakurê Kurdistanê ne ji bo Kurdistanek serbixwe, lê ji bo paraztina ala Tirkîyê, ji bo demokratîk Tirkîye cimhûrîyetî û ji bo “ortak vatan (!)” hatin şewitandin.
Ji bo ku rê li ber Kurdistanek serbixwe bê girtin, ji bo ku Kurd bi dewletên dagîrker ve bên pînekirin û entegreyî civaka dagîrkerên Kurdistanê bibin, her rê tên ceribandin. Hem jî ji alî PKK û dezgehên pêve girêdayî ve tên kirin. Helbet ev jî cîhê daxê, cîhê mixabinî û cîhê êşê ye. Meriv naxwaze keda 35-40 salan badilhewa here û Kurd bi navê bratî û enternasyonalîzmê her tiştên xwe yên pîroz bikin bi qurbana dagîrkerên xwe.
Di dîroka Tirkîyê de çend kesên Kurd bûn serokkomarê Tirkîyê. Îsmet Înonu, Cevdet Sûnay û Tûrgût Ozal. Lê aqûbeta wan xuyaye. Tu çiqasî Kurd bî jî, gava te sînor û xetên sor yên dewleta Tirkîyê derbas kirin, wê aqûbeta te wek a Tûrgût Ozal be. Û herweha hinek kesên ku eslê wan Kurd bûn jî bûn serokwezîr. Wek Bulent Ecevît. Serekerkan jî ji Kurdan derketine, general jî.
Ji xwe em behsa wezîr û parlamenterên Kurd nakin. Lê ev hemû jî bi nasnama Tirkîyê û Tirkayetîyê bûn serokkomar, serokwezîr, general, wezîr û parlamenter. Gava meriv nasnama xwe ya Kurdî înkar bike û behsa wê neke, di dezgehên dewleta Tirk de her rê vekirî ne. Helbet em behsa çend salê go AKPê heta berpiyê xwe dît nakin.
Her çiqas di dema îro de meriv karibe li nasnama xwe xwedî derkeve û bêje ez Kurd im jî, lê sînor û çarçoveya parlamenteriyê kifş e û ewê tu fêdeyek mezin jî nede gelê Kurd. Ji ber hesasîyet û xetên sor yên dewleta Tirk ev in: Yek dewlet, yek millet, yek welat û yek al! Heke te dest navêt van hesasîyet û xetên sor, rê li ber te vekirî ye. Û ev xetên sor jî înkara milletê Kurd e, înkara welatê Kurda ye, înkara dewlet û ala Kurdî ye.
Rast e, girseya HDPê Kurd in, lê siyaset û rêbaza daye pêşiya xwe ne Kurd û ne jî Kurdistaniye. Û tew bi ser de jî her tiştekî go bêhna Kurd û Kurdistanê jê tê red dikin. Helbet meriv dixwaze partiyên Kurd bi nasnama Kurdî bibin parlamenter. Lê divê neye jibîr kirin ku; wê komara Tirkiyê bi ti avayî qebûl neke ku, kes bi nasnameyek bilî Tirkîtiyê têkeve parlamentoyê.
Divê hisabê parlamentoyê di çerçeweya bê wê parlamentoya dewletek dagîrker çi fêdeyê bigihîne gelê Kurd û pîrozîyên gelê Kurd bê kirin, ya herî girîng ev e. Gava te her tişt kir bi qurbana “neteweya demokratîk” û “welatê hevbeş” û te înkara berjewendîyên Kurd û Kurdistanê kir, tu ji wan bi dûr ket û wek Hatîp Şakşak te Kurdistan avêt teneka zibil, ne parlamenter lê tu bibî Atatirkê duyemîn jî ji Kurdan re xêr nake. Gava meriv înkara netew-dewleta xwe (Kurdan) bike û bi ser de meriv rabe bibe namzetê parlamentoya netew-dewletek dagîrker, xapandinek mezin e. Hem xwe xapandine, hem jî xapandina Kurdan e.
Her çiqas HDP gava jê re lazime di propaganda û axavtinên xwe de gellek caran behsa Kurd û Kurdistanê û hinek mafê Kurdan bike û dike jî, lê ewê nikaribe derkeve derveyî sînorên Tirkîyetî û enregrasyonê. Ji xwe ji ber vê ye ku parlamento ti rê li ber Kurdistaniya venekiriye. Gelek çepgir û kelemşorên liberal pesnê HDP didin û dibêjin „Ocalan bi avakirinaHDPê HDP anîye ser rêya Tirkîyetîyê û ev jî karekî baş e“ Di vir de jî dixuye ku armanca Ocalan û HDP tenê entegrasyona Kurdan e, Tirkîyetî ye û tu armanca wan a ku Tirkîyê parçe bikin tuneye. Ji ber vê û sedemên din, li ser navê Kurda çûna HDP ya parlamentoya Tirkiyê ji Kurdan re tu fêdeyê nayne. AKP û partiyên din ji Kurda re çi reva dibînin, HDP jî mecbûre kêm zêde heman tiştan bixwaze.
HDP jî zane û dinya û alem jî zane ku HDP ji % 10 yê raya bistîne û benda hilbijartinê derbas bike jî, wê nikaribe ti karê go ne di berjewendiya netewa Tirk de be, di parlamentoya Tirkiyê de bike. Çi heye? Tenê ev e ku serê Kurdan tevlihev bikin û berê wan bidin entegrasyonê û Tirkîyetîyê, Ocelan jî bikin hikimranê qernê sed sala dawîn. Û ji dinyayê re bidin xuyakirin ku xwedêgiravî Kurd jî karin bi riya parlamento pirsgirêkên xwe çareser kikin. Ji alîyê din beşdarbûna HDP wek partî bi xwe jî plan û projeyek hevbeş e. Plan û projeya AKP û HDP (Ocalan) Bû. ( Herçendêye AKP û PKK ketina HDPê ya parlamentoyê poşman bûbin jî, wê ji pilana xweyî dibin benê de hiştina HDP mijara her du aliyan ya sereke be.) Ger were bira me di hilbijartina 7 Hezîranê de heman aktora di gûhê wan de bang dabû; heke Erdogan bi ser ket û bû serokkomar, wê bi hikûmetê re (AKP) hinek gavên din bavêjin û hinek sozên ku dane hev, bi cîh bînin. Bi vî awayî wê herdu alî jî bigihên miradê xwe. Yanî, ne bela şîş bişewite û ne jî kebab. Lê belê hesabê AKPê û PKKê negirt; ya bû, dawet ferikî û berbûk hetikî.
Axir, roja hilbijartinê nêzîk bû û temamê partiya namzedê xwe kişif kirin. Kî dibe parlamentar bela bibe, ji Kurdên reben re dîsa „Yek welat, yek millet, yek al û yek dewlet dikeve“. Jiber van rastiyan jî, divê Kurd dengê xwe nedin AKPê. Dîvê şîara me ev be: Her tiş jibo Kurd û Kurdistan, jê wêde bela neman û tofan be… Bela maf bidestxistina Kurda ne di îstikrara Tirkiyê de ye, bilaxis; bêîstirariya dewleta Tirkiyê di fêda Kurda de ye.
Herçendî go ez li gelim go mirov şans û rê bide siyaseta sivîl; da ku, rê li ber siyaseta tûndî bêgirtin. Lê, bela ez îman bi ti dezgehê PKKê nayînim zimanê min nagere go ez bêjim: Ji bo rê liber siyaseta sivîl vebe, dengê xwe bidin HDPê.
Ji wê bonê jî, ez berê xwe didim dewletê û dibêm Kurdino: Her dengekî go win bidin AKPê wê bibe toqê naaletê û têkeve sitûwê we.
Nûrî Çelîk

Şiyar be xwelî ser!!!

nuri bild 484 Digo yek hebû û jî yek tinebû, ti kes ji serokkomarê Tirkiyê Receb Tayyib Erdogan mestir tinebû. Li gor saloxa di kongreya AKPê de Davudoglu di temamê axiftinên xweyî li ser avêtina gavên demokratîk de ewqasî germ bûbû ku te digo qey wê sibê mafê Kurdan bide wan û mesele hel bibe. Lê ji berê de bav û kalên me dibêjin:“Nanê Tirkan li ser kaba wan e“. Ango, nankor in û bext bi wan re tune.
Berê demekê avêtina hinek gavên demokratîk û çend gotinên xweş yên li ser çareserîya pirsa Kurd, rojeva Tirkiyê kiribû şorbe û hejandibû. Tew partîyên nijadperest porê xwe hildiçikandin, li sînga xwe dixistin û digotin:“Hewareee… Tirkiye ji dest çû, Kurdistan ava bû“. Lê nizanîbûn ku AKP jî ji wan ne kêmtir e û mejî her eynî mejî ye, gennî ye, ne tenê netewperest e, herwiha bazirganê olî ye û ev yek nayê guhertin jî. Tew ji xwe bi qasî misqalekî zire jî îman bi demokrasiyê nanîne û wê neyînin jî. Bela di fitriyata Îslamê de demokrasî tûne ye. Tew ji xwe go mirov Tirk-Îslamçî be, dev ji demokratbûnê berdin, mafê insanbûnê jî nadin ti qewmê din.
Werhasil, roja şemiyê di kongreya AKPê de, pankarteke qerase de wiha nivîsandibû:“ yek dewlet, yek millet, yek al û yek welat’’ wek mîrkut xwe li nav serê xwelî li serê hiskerê Kurd yê din nav AKPê de dixist.
AKPê bi lêxistina vî mîrkutî, dest bi gotina çîrokên axirzemana kir, da dû şopa xwe ya eslî û got: “Bila kesek xwe nexapîne û ji kêfa re nefire ezmana. Wek me hertim gotiye, emê vê pêvajoyê bi hizra yek millet, yek al, yek dewlet û yek welat bidomînin. Emê tucarî rê nedin ku dewleta me ya unîter hilweşe“ Yanî, Receb efendî fermana xwe ya kevn nujen kir û weselam.
Ya herî ecêb ne ewe go AKP li xwe mikur tê; ya eceb ewe go ti xwelî li serê Kurd ê di nav AKPê de go na pirse: Ma ne doh bû go we digot:’’ pirsa Kurd pirsa me ye’’ Û hesabê gotinên doh jê bikî û bibê jî: Hem tuyê behsa hebûna pirsgirêka Kurd bikî, hem tuyê bixwazî hinek gavên qaşo demokratîk bavêjî û hem jî tuyê behsa çîroka „yek millet“ bikî.’’ Ka yanî qaşo hun demokrat bûn, Recep mêrê bi 10o mêrî bû, zavayê Sêrtîyan bû, ma demokratbûna we ev bû ?
Axir, xuyaye avêtina hinek gavên demokratîk û qaşo çareserîya pirsa Kurd tenê çîroka xapandina Kurda ye. Erê wê bihêlin Kurd bi Kurdî biaxivin (ji xwe berî 1980î jî her Kurdî bi Kurdî diaxavtin) û çend hestîyan bavêjin ber me, lê hûnê bêjin wê hinek gavan bikin qanûn, xeyal e. Heta nijatperestên devbixwîn bazirganên Olê mîrên hikûmet û dewletê bin, wê kumê Xelo li serê Celo be û kumê Celo jî li serê Xelo be. Ez jî di dawiya nivîsa xwe de di xwezim ji we xwelî li sere nav AKPê re bêjim: Şiyar be xwelî li ser…
Nûrî Çelîk

Ez ‘’Alan’’ im, nuha li Cizîra Botanê ‘’Cemîle’’ me.

termê di dolabê qeşayê de cizîrEz Alan im, nuha li Cizîra Botanê me, termê min di nav qeşayê de dilê dêya min disotîne.

Dilê min qerisî ye. Li Cizîra Botanê mirovahî li ber wê qerîsekê pûç bû ye, şewitî ye… Ez Alan im, ez vê carê ne li ber peravê me. Di sindoqekê de, bi lûleyên qerîsekan ve pêçayî me. Min navê xwe guhert, nuha ez Cemîle me…
Nevîyên Mongolan bûne ruhîstîn û li ser wê jî nahêlim ez dilê xwe jî bispêrim wê axa ku em giş dilê xwe tê de dihelînin.

Ez vegerîyam, lê haya we ji min tune bû.

Belê, ez Alan im…

Min li vê derê gelek hevalên wek xwe nas kirin. Ez nizanim ji ku nin, kî nin.Ez nizanim ez hatime kê derê jî. Lê cîhekî gelekî xweş e.

Ez zimanê hinekan ji wan qet nizanim. Lê tiştekî ecêb e, ez ji her tiştê wan fêhm dikim.

Yek ji Hîroşîmayê, yek ji Wîyetnamê, yek ji Helebçeyê û yek ji Dêrsimê ye. Ji gelek derên din jî zarokên wek min hene. Navê welat û bajarên xwe weha dibêjin.

Gotin ‘’Meriv li vê derê her wek xwe dimîne. Meriv mezin nabe’’ . Çi xweş e. Meriv mezin û qirêj nabe.

Dêya min wek her caran ez tenê nehiştim. Min zanîbû ew ê berîya min were vê derê…Va ye sînga wê dîsa rûyê min difirkîne, disincirîne.

Kanî hûn li ku nin, ka ew ên rismê min saz dikirin ku peykerê min dihûnan. Ka ew ên hêsirên wan di nav wan pêlan de vedigevizî, hûn li ku nin?

Piştî ku min dît hûn giş ne wek hev in, min şerm kir, ji ber ku min gotibû ew girî, ew şîn, ew xem, giş şano bû.

Lê ma ka hûn li ku nin, ew ên dilsoz, ew ên mezelê min bi rondikên xwe av didan.. Ma va ye ez vê carê di nav vê qerîsekê de, ne dengê we dibihîzim û ne jî hêsirên dîya xwe yên li ser termê xwe his dikim.

Ka hûn li ku nin mirovno?

Ma çima hûn kor in, çima hindik in yên dilê xwe di dilê min de biqerisînin; ma çima hûn lal in, ew ên li şûna dîya min ji min re bêjin cangorîya min?

Li vê derê, li vî cîhê ku ez hatimê, hevalên min hatin pêşewazîya min. Dilê xwe ji min re kiribûn egal û bi porê min ve kirin. Gedeya Helebçeyî got, ‘’ Tu dizanî, mirovahî ji axê hatibû. Mirovahîyê pak û paqij çavê xwe vekiribû. Le di destê qirêjan de qirêj bibû, fetisî bû.’’

Min digot got qey mirovahîya qirêjbûyî jî ji ber şerma xwe, bi min re di wê deryayê de fetîsîbû. Dilê min piçekî sivik bibû. Lê va ye li vir, li Cizîra Botanê, bi destê xwe yê qirêj ew hûtê hanê careke dinê ruh pê de vegeriya ye.

Ez Alan im , nuha li Cizîra Botanê Cemîle me. Ez nuha li Cizîra Botanê, bi termê xwe yê di nav qerîsekan de dilê dêya xwe disotînim.

08.09.2015
Mustafa Özçelik

Êdî Bese PKK!!!

baskan-barzani-baskanlik-konusunda-ilk-kez-konustu Ez ê di vê nivîsa xwe de bixwazim pêvîstiya minaqeşeya pirsgirêka çareseriya PKKê a bi terefê Kurdan ve giredayî û bi taybet jî erka ser milê Kurdên Bakurê Kurdistanê bidim kirin. Îro herêmek ji welatê Kurdan, Başûrê Kurdistanê, ber bi dewletbûneke serbixwe ve diçe, hîmên pêşeroja serxwebûna Kurdistanê li wî beşî tê avêtin. Divê ev, serbilindî û kama dilê her Kurdekî be, her Kurdek destê alîkarî û piştgiriyê dirêjî vî beşî bike da ku rojek berî rojekê Kurd çarenûsa xwe bi destê xwe binivîsin. Di demek wek îro de ku dagîrkerên Kurdistanê bi her şêweyî êrîşî Başûr dikin û dixwazin destkeftinên heyî ji holê rakin, mafê tu Kurdekî tuneye ku ve aramî û ahengîya heyî ji bo berjewendîyên ol an herema xwe tev bide. Serok û dezgehên Başûrê Kurdistanê jî divên li gor heqîqet û berjewendîyên Kurdistanê xizmetê bikin. Di avabûna her dewlet û dezgehekê de xeletî û kêmasî çêdibin. Sazkirin û birêkûpêkbûna wê dewletê hewceyî bi zemanekî dûr û dirêj heye. Helbet divê ew xeletî yan kêmasîyên ku tên dîtin bi zimanekî brayetî û dostanî bên rexne kirin. Lê gava rexne ji rexnebûna xwe derket û bû çeka paraztina berjewendîyên heremî, wê demê sînorên rexnekirinê ji holê tên rakirin û dijminatî destpêdike. Ev jî xizmeta dijmin û xêrnexwazên Kurd û Kurdistanê ye. Ez bawer nakim (ji bilî serok û hin rayedarên PKKê) Kurdek rabe bêje:”Ez Kurdistaneke serbixwe yan jî federe naxwazim”. Di dilê her Kurdî de xewn û xeyala Kurdistana mezin û yekgirtî heye. Lê şertan wisa kiriye ku em bixwazin û nexwazin, Kurdistan çar parçe ye, Kurd di welatên xwe de ji hev hatine tarûmar kirin. 4 heremên cuda û her yek ji wan dixwaze bi serê xwe bibe herema sereke. Gava em hejmara Kurdan bidin ser hev, Bakurê kurdistanê beşê herî mezine. Gava em li gora hejmarê bilivin, hinek karin bêjin divê Bakurî seperiştiya Kurda bikin. Lê realîta heyî mirovan mecburî defactoya heyî dike ku, ew jî ew e go herêmek ji herêmên Kurdistanê azadiya xwe bidest xistiye. Divê em Kurd vê destkeftinê di qada navdewletî de baş bi kar bînin da ku herêmên din jî bi karibin wan destkeftina bi riyeke hiquqî texin rojeva cîhanê. Kurdê li herêmên ne azad kirî di vî warî de xwedî mafin. Lê wek me li jor jî behs kir, parçebûna Kurdistanê Kurd di her warî de tarûmar kirine. Ji ber vê jî, dive pencera ronahiya Başûrê Kurdistanê wek ronahiya çavan bê parastin. Û dive em ti ferqiyê nexin navbera netawa xwe. Çawa ku Serok Mistefa Barzanî di dema xwe de gotibû:” Çi kesê ku ruhê neteweparêzî pê re çênebûbe, wê rojek ji rojan îxanetê bi gelê xwe re bike” ev gotin ji bo îro û ji bo her demê jî derbas dibe. Îro pirsgirêka sereke ya di nav Kurda de, pirsgirêka PKKê û Kurdê dervayî PKKê ye. Her çiqasî hebûna PKKê ya li Qendîl û deverê din jibo hikûmeta Kurdistanê jî serêşandinekê bi xwe re bîne jî, divê ji başûrîyan zêdetir em Kurdên bakur serê xwe bi vê pirsgirêkê re biêşînin. Di daxuyanî û helwestên hinek rayedarên PKKê de dixuye ku, alaqeyên herêma Kurdistan ye bi dagirkerên cîran re ew nerehet kirine. Ger PKK karibe sebebê nerehetiya xwe li ser esasê Kurdayetî ji dewleta federe ya Kurdistanê re bîne ser zimên, ez bahwerim wê wek dewlet, herêma Kurdistan jî bikaribe çareseriyekê ji nerehetiya PKK re bibîne. Ji xwe beyanên serokê Kurdistanê yê di wî warî de pir zelalin. Serokê Kurdistanê di her firsendê de çareseriyê di riya diyalog û riyên bêçekî bûnê û demokratik de tîne ser zimên. Divê em bakurî ji niha de zanibin ku, heger sibê yan dusiba Bakurê Kurdistanê azad bû, wê ev pirsgirêka PKKê li Bakur jî destpêbike. Pirsgirêka heyî pirsgirêka temamê Kurdistanê jî be, divê em Bakurî ji îro de bi berpirsiyarî tev bigerin û xwedî siyasetek netewî bin. An na sibê emê jî bibin maruzê şîdeta PKKê. Û wê gavê emê jî têkevin rewşa ku niha li Başûr di navbera dagirkerên Kurdistanê û hemwelatiyê wede heyî derdikeve ortê. Pirsgirêka çareseriya pirsgireka PKK û xwedîlêderketina wê, ne erka Başûr e. Heger li Başûr pirsgirêka tunekirina PKK hebe, erka pêşîn dikeve ser milên Bakurîyan bixwe û divê ew li xwe û li deskeftiyên xwe xwedî derkevin. Divê di serî de PKK bi rêyên demokratîk li çareserîya vê pirsgirêkê bigere. Lê gava PKK wan destkeftinên Kurda bike qurbana şexs an herêmekê divê em Kurdên Bakur bi dengek bilind ne razîbûna xwe li himber helwstên PKKê yê ne di berjewendiya milletê Kurd de biqîrin. Ew roj jî îro ye…. Bela PKK ji nû ve dest bi propaganda dijberiya PDK û Berzaniya kiriye û ha yala bi boxtana dixwaze li başûrê Kurdistsnê hemwelatî serî li serweriya xwe rakin. Ji wê bone jî dive temamê Kurda bi dengekî bilin biqîrin û bên edî bes e ji zilma PKKê re.

Nûrî Çelîk

Ji bo Kurdan Şer û Aştî

xidir_uso Îro kesekî ku bi qedera Kurdan ne hesîyaye tune ye. Kurd, li sê parê welatê xwe Kurdistan, wek Î. Beşîkçî dibê, kolonîyek ne xwedîyê statuya kolonî ye jî!
Kurd, di bin destê dewletên Tirkîye, Îran û Sûrîye de bi fermî, ne xwedîyê tu mafekî ye, heta ku di qanûnan de jî navê Kurd qedexe ye.
Ji bo ku Kurd ne xwedîyê statuyekê ne, qanûn û huqûqekî “netewî” yan navnetewî ku wan biparêze jî tune ye. Loma qedera Kurdan li paş perdan, nava dîwaran û di odeyên kozmîk de tê tayinkirin.
Kengî li heremê qeyranek çêbibe yan şerek derkeve, yan Kurd serî hildin doza mafekî çandî, sîyasî yan neteweyî bikin, dikevin ber êrîşên giran; bi civatî tên qirkirin û koçberkirin.
Ji bo ku Serokê Kurdistan Mesûd Berzanî got: “Ji bo ku rêvebirên dewleta Iraq rûmetê nade hebûn û azadîya me, mafên me yên demokratîk û makezagonî nas nakin û di warê sîyasî, aborî û leşkerî zextê li me dikin, emê jî serxwebûna xwe ragihînin!” Neyar û hevalneyarên gelê Kurd bi rêya DÎIŞ û li Kurdistanê derxistina qeyrana sîyasî, dixwazin pêşî li daxwaz û biryarên Serok Berzanî bigirin.
Serok Barzanî, tevlî pêşmergeyên xwe yê qahreman zora DÎIŞ`ê bir, vê carê jî bi rêya partîyên hevalbendê Îranê yên piranîya endam û serokên wan doh cahşikê Sadam bûn, dixwazin Berzanî ji erka seroktîyê dûrbixin, da ku dewleta Kurd çênebe.
Îro jî serbazên dewleta Îran ya mêtinkar ku her roj zarokên Kurdan bi darvedikin, tên li Parlamentoya Kurdistan û Navendên partîyên wan civîna li dardixin û biryaran werdigirin, bê wê kî bi serokê Kurdistan be!! Ma ev ne şermek mezin e!?
Ji partîyên ku eşkere neyartîya Serok Berzanî, PDKI û pêşmerge dike, yek jê jî PKK û seksîyonên wê ne. Geh li herêmê Başûr Kantonan dide îlankirin, geh bi tundî divê; “em destûra avakirina dewletek Kurd nadin!”
PKK partîyek Bakur e û qaşo ji bo rizgarîya Bakur bi rêxistin bûye; her tim ji PDKI alîkarî wergirtine, gelo çima li dijî PDK û dewletbûna Başûr in?
Herkes zane ku dewleta Iraq acize ku xwe Îdare bike. Iraq fîîlen bûye sê beş. Ordîya wê hemû çekên xwe ji DÎIŞ re hîşt û revîya. Iro Kurd li welatê xwe ne tenê xwe diparêzin, hûrgel, cemaet û Erebên ji ber DÎIŞ û mîlîsên Şîa direvin jî diparêzin; nêzî 2 mîlyon penaber disitirînin.
DÎIŞ êrîşî Kurdistanê kir û bi taybet Ezîdîyên Şingalê ji xwe re kirin armanc û jenosîdek nedîtî bi serê Kurdan anî! Du mufrezê pêşmerge li wir ji ber DÎIŞ`ê bazda û xwedêgiravî YPG di gazîya wan hat. Loma di çapemenîya PKK de, li hember pêşmerge dest bi reşkirinê hat kirin. Lê piştre eynî tişt li Kobanî bi serê YPG hat; bêyî fîşekekê biteqîne 370 gund vala kir û baz da. Dawîya mayî jî Berzanî ji wan re çek û pêşmerge şand, wan ji DÎIŞ`ê rizgar kir. Lê kesî li hember wan kampanyayek reşkirin û şermezarîyê nemeşand.
Heger PKK Kurd be û ji bo rizgarîya Kurdistanê ditekoşe, gelo çi xisara PDK, Berzanî, Pêşmerge û dewletbûna Kurd jê re hey e?
Dewleta Sûrîye bi PKK, PYD/YPG da avakirin.
Heta qeyran û şerê navxwe li Sûrîyê derneket, li hember dewleta Sûrîye ne daxwazek çandî û sîyasî, ne seksîyonek û ne jî hêzek çegdar ya PKK hebû.
Heta serokê PKK di hin daxwîyanîyên xwe de digot ku “di nav sînorê Sûrîye de erdek Kurd tune ye, Kurdên vir jî wek koçber/penaber li vir sitirîne”. Niha jî rejima Baas ya nîjadperest di heman raman û helwestê de ye. Lê ji alî din ve jî bi hev re di nava hevkarîyê de ne û vêya herdu alî jî venaşêrin.
Rejima Sûrîye dibê: “Me çek daye PYD û me destûr daye wan ku wir biparêzin; dema me welat kontrol kir, wê çekê xwe radest bikin û biçin malên xwe!..”
PYD jî dibê: “Me li vê derê “Xweserî û kantona gelan ava kirîye! Em amade ne tevlî artêşa Sûrîye`yek “demokratîk” bibin!” Tevlî rejima Sûrîye îdareyek werê red dike û kantonan wek şanoyek ku gelê wir pê dixapînin xuya dikin jî herdû alî li hevkirî bi hevre herêma Kurd îdare dike û bi hev re operasyonan dikin. Ew li alîyekî, tu bi xwe ne demokrat be, tê çawa dewlet û partîyên ne demokrat bike demokratîk!?
Li Rojhilatê Kurdistan, PKK bi navê PJAK hêzek saz kir.
Demekê gotin: “em li hember mêtinkarê rejima Îran şer dikin!” lê ji leşkerê mêtinkaran bêtir endam û pêşmergeyên partîyên Kurd yên Rojhilat kuştin.
Tevlî ku dewleta Îran bi tometa ku li ser navê wan û yên partîyên din çalakî kirine, her roj çalakvanê Kurd bi dar vedike, lê PKK ev serê çend salan e bi dewleta Îranê re protokol û peyman îmze kirine ku li hember wê şer sekinandîye.
Ji bo ku PDK Îran pêşmergê xwe şand li Rojhilat şerê rizgarîyê bimeşîne, PKK got: “protokola me bi rayedarên Îran re hey e, em destûr nadin we ku hûn di vir e derbas bibin! Loma ji bo ku pêşmergeyên Îran di çûnê de israr kirin, gerîlayên PKK çek bera wan da pêşmergeyên PDKÎ kuşt û birîn kirin.
PKK çawa hat avakirin.
Li Bakur PKK, li gorî A. Ocalan di pirtûka xwe ya bi navê “Devrimin Dili ve Eylemi” de dibê: “wek grûp me civîna xwe ya pêşî di bînaya “MIT”ê li darxist… Sê salan bi çek û pereyên dewletê me rêxistina xwe meşand… Li alîyekî min nûnera “MIT”ê Kesîre, li alî din jî nûnerê Daîreya Şerê Taybet Pîlot hebû… Min dewlet û sazîya îstîhbaratê bi karanî…”
Di van mercên ku li Bakur PKK derket holê, 4-5 rêxistinên bi hêz ku her roj geş dibûn hebûn û ji xeynî PSK, tevan serxwebûn, yekîtîya çar perçê Kurdistan û şerê çekdarî wek armanca stratejîk diparastin.
Lê PKK got: “Vana tev derewan dikin, xayin û hevkarê dijminin, ji bo armanca şoreşa gel ya sosyalîst, Kurdistanek serbixwe û yekbûyî, ya wê tevlî me bibin yan emê bi darê zorê wan tevan ji holê rakin!” Loma bi lêdan û kuştin, êrîşî hemû partî û rêxistinên Kurd kir.
Abdullah Ocalan û rêvebirên PKK digotin: “ew kes, rewşenbîr û rêxistina Kurd ger serxwebûna Kurdistan û şerê çekdarî neparêze xayin e!”
Piştî ku Dogu Perînçek û Yalçin Kuçuk xwe li Şamê gîhand A. Ocalan, tevlî ku dewleta Tirk ya mêtinkar û nîjadperest tu daxwîyanîyek erênî ya mafnas nedabû jî, dest bi agirbestên yekalî kir. Di her agirbestekê de jî alî hêzên dewletê, bi sedan çekdarên PKK dihat kuştin.
Piştî hevdîtînên Ocalan derket asta balyoz û ataşeyan, wî anîn Turkîye. Ocalan bi eşkere got: “Destûr bidin, (yanî min nekujin) ez ji we re xizmetê bikim û PKK têxim xizmeta we!” Stratejîya partîya xwe eşkere guhert û got: “Ez dijî dewletek Kurd im, serwerîya Turkîye ya li ser Kurdan qebûl dikim! Destûr bidin ez nehêlim Berzanî jî dewletê avabike!..”
Piştî van daxwîyanîyên serokê PKK, rêvebirên hemû rêxistin û partîyên legal û îlegal bi PKK ve girêdayî tevan daxwîyanîyên ku beşdarî lênerîna Ocalan dibin dan.
Mîna HDP, sazîyên ku bi PKK ve girêdayî ji bo gelê Kurd, vekirî mafê federasyon an dewletbûnê red kirin û xwe wek partîyek Turkîye nîşan dan. Serwerîya dewleta Tirk ya li ser Kurdistanê û gelên din ya ne meşrû, bi çûna meclisa Tirk û sondxwarina nîjadperest ya Tirk meşrû rêdan û bi dengê Kurdan 80 endam şandin Meclîsa Turkîye ya mêtinkar.
Lê PKK, di nava sînorê dewletê û li ser navê dewletê serwerî û rêvebirîya hin bajarên Kurdistana Bakur armanc kir.
Dewleta tirk, bi hevkarîya Ocalan, bi parastina armanca Mîsak-i Mîllî û bi karanîna PKK/PYD û hin hêzên Başûr, xwest him rê li ber dewletbûna Kurd bigire û him jî mafê serwerîya li ser Kûrdistana Başûr û Başûrêrojava bide qebûlkirin û karibe di pêş de wan deran dagîr bike, yan li ser wir heq îdîa bike.
Ji xwe Îran eşkere dibê: “em li dijî dewletek Kurd in!” lê dewleta Tirk bi rêyên îstîxbarat, hêzên hevalbendên xwe û dîplomasîya li Ewropa û lobîyên Amerîka dixebite ku çeka nedin Kurdan û statuya Peymana Sykes-Pikot neyê guhertin.
Gelo kî zane bê îro PKK li Bakurê Kurdistanê ji bo çi dest bi şer kiriye!?
Madem hûn dewletbûna Kurd, yekîtîya Kurdistan û ya netewa Kurd naxwazin, hûn xwe îdarekirina federal, konfederal yan otonom jî naxwazin; we demokratîkkirina Turkîye ji xwe re kirîye armanc û we partîyek Turkîyeyî ava kirîye, we 80 wekîl şandiye Meclîsê, wê gavê hûn ji bo çi şer dikin, ji bo çi zarokên xelkê didin kuştin û welat didin wêrankirin!?
Kengî A. Ocalan bangekê bike, yan heyetek dewletê bişîne Qendîlê, kengî hilbijartin nêz bibin, yan dewlet bixwaze alozîyek xwe çareser bike, hûnê dest bi agirbestê bikin û propaganda aştîyê bikin! Dîsa kî (Ergenekon yan AKP) serwer be û şer li fêda xwe bibîne, wê şer derxe, zaroyên gel bide kuştin û Kurdistanê seranser bişewitîne û kavil bike!
Şerê ku heta niha PKK meşand, bi hezaran gundê Kurdan dan şewitandin û valakirin; bi mîlyonan Kurd berbe metropolên Tirkîye û welatên bîyanî da koçberkirin.!
Kurdistan welatekî ku bi hezar salan Kurd li ser dijî. Îro pirsgirêka Kurd pirsgirêka rizgarbûna welat û serxwebûna neteweyî ye. Kûrdistan û neteweya Kurd bi çar perça hatîye dagîrkirin û parvekirin; loma pirsgirêka Kurd yekîtîya xaka Kurdistan û yekbûna neteweya Kurd e. Ji bo vê armancê li kîjan perçê Kurdistanê çi şêweyê sîyaset û şer bê meşandin meşrû ye; lê berevacî vê armancê şerekî bê kirin, ew şer ne meşrû ye û ne li fêda civata Kurd e!
Heta her sê perçê din yê Kurdistan rizgar nebe û çar perçe nebe yek pisgirêka Kurd jî çareser nabe û aştî jî çênabe!
26-8-2015
Xidir ÛSO

LÎSTİKA HETA BİMİRİNÊ ŞER!!!

nuri bild 625
Guman tê de tune, Serokkomarê Tirkiyê Receb Tayyîp Erdogan, mezin dilîze û çav berdaye serokatîya Rojhilata Navîn. Bi siyaset û helwesta xwe heta bi ciyekî jî xwe da qebûlkirin. Siyaseta Tirk-îslam û xeyala Împaratorîya Osmanî da ber xwe. Ji bo bigihê armanca xwe, astenga herî mezin a li pêşîya xwe pirsa Kurd didît. Ji ber pirsgirêka Kurd di Rojhilata Navîn de pirsgirêkek sereke û mezin e, çareserkirina vê pirsgirêkê jî rê ji serokatîya Rojhilata Navîn re vedike. Ji ber vê; Erdogan di destpêkê de stratejîyek siyasî û sivîl da ber xwe û dest pê kir, hêvîyek mezin da Kurdan û hinek gavên wek TRT6 û wekî din avêtin. Bi giştî çareserkirina pirsa Kurd belkî zêdeyî hêz û qiweta wî ye, belkî jî dewleta kûr, partîyên dijberên wî, rewşa herêmê û dinyayê wî asteng dikin. Lê helbet çareserîya ku em Kurd dixwazin ne di bername û dilê Erdogan û partîyên dewletê de ye. Belkî bi hinek gavên piçûk û demokratîk dilê Kurdan bê xweşkirin, lê bi giştî çareserkirina pirsa Kurd îro halîhazir di rojevê de naxuye.

Bi pirsa Kurd ve girêdayî, hêzek din a ku rê li ber pêşketina Erdogan û siyaseta wî digirt, rêxistinên wek Ergenekon û cemaeta Gulen bûn. Ergenekona ku ji binê artêşê heta bi serê artêşê xistibû bin bandor û kontrola xwe, hem li Tirkiyê û hem jî li bakurê Kurdistanê asteng û hêza herî tarî û kujer bû. Çi bi îradeya xwe, çi jî bi destûra Amerîka û Ewrûpayê, Erdogan çû ser vê hêza tarî û bi sedan general û endamên vê hêza tarî dan girtin û şandin girtîxaneyan. Erdogan astenga çeteya Ergenekonê ji ber xwe hilanî, rê ji xwe re vekir û nehajî bi navê reforma re liber berdana wan generalên girtî vekir û bere xwe da şirîkê xweyî desthilatê Gulen û cemeaeta wî, lê pirsgirêka herî mezin, pirsgirêka Kurd hîna jî wek xwe ye û wek asteng li ber Erdogan û hikûmeta amanetçî sekinîye.

Ji bo çareserîyek aştîyane hikûmetên Erdogan ji zû de hevdîtin bi serokê PKKê Ocalan re danîbûn, mişteşar û alîkarên xwe heta bi Îmralîyê jî şandibûn. Di hevdîtinên herdu alîyan de hêvîyek derketibû holê, hêvîya ku pirsgirêka PKKê bi rêyên demoktratîk çareser bibe û şer raweste, êdî xwîn neyê rijandin. Hevdîtin hatibûn wê astê ku êdî behsa mizakereyan û avêtina gavên berbiçav dihat kirin. Lê çi hikmet be, berî ev mizakere berhemên xwe bidin, Erdogan pihînet li mitebeqata Dolmabaxçe xist. Di heman demê de Ocalan bi zanebûn ji teref dewlet û himumeta emanetçi ve kesayetê herî baş û maqul hat binav kirin. Birasî mirov matmayî dimîne; bela temamê rêveber û serokên AKPê bûne Apoçî. Tam divê atmosfere de şerê bidestxistina desthilata heremên Kurd dest pê kir.

Piştî destpêkirina şer, dixuye ku herdu alî jî (AK partî û PKK) ji stratejîya siyasî û sivîl derbasî stratejîya şer bûne. PKK bi şer dixwaze xwe li ser AKPê û hikumeta emanetçî ferz bike, ev yek bi daxuyaniyên generalê PKKê ku serkêş Duran Kalkan û Cemîl Bayik dirin de eşkere bû. Erdogan jî dixwaze “hakimîyeta herêmî” bi dest xe, di şexsîyeta PKK û KCK de tevgera Kurd berteref bike, wê ji çapa leşkerî bixe û lawaz bike. AK partî û Erdogan bawerin ku wê bi vê stratejîyê PKK ji çapa leşkerî bixin û hêza wê lawaz bikin, ji awira gelemperî re bidin xuyakirin ku PKK ne hêzek ewqasî xurt e ku hêza wê tê mezinkirin. AK partî bi xwe jî zane ku bi vê stratejîyê PKK xilas nabe, lê bi kêmanî bawere ku wê pişta PKK bê şikandin, piştî lawazkirinê wê karibin dest bi mizakereyên çekberdanê bikin û belkî piştre şert û mercên siyasetek aqilane derkeve holê.

Yek ji nîşanên stratejîya şer girtina endamên KCK û rêlibergirtina siyaseta sivîl e. AK partî û bi taybet jî Erdogan, bi girtina endamên KCK û şaredarên bakurê Kurdistanê, vekirî şerxwazîyê dide pêş û rê li ber siyaset kirina Kurdan digire. Di van girtin û zîndankirinan de her çiqas sedem têkilîyên endamên KCK û PKK bin jî, astengkirina siyasetek sivîl, bike neke agirê şer gurtir dike û tu rêyek din ji PKKê re nahêle.

Erdogan ê ku di her axavtinên xwe de Kurd dawetî siyaseta sivîl dikir, îro du alî dilîze û rêya siyasetê li ber Kurdan digire, berê wan dide siyaseta şerê çekdarî. Helbet di virde HDP jî ne bêguneh e. Heke HDP di qada legal û sivîl de siyasetek serbixwe û xwedî îrade bimeşanda, heke HDP siyaseta şer a PKK di nav siyaseta sivîl û legal de bi cîh nekira, belkî AKP û Erdogan jî ewqasî neçûna ser HDPê û rê li ber endamên wê negirtina. HDPê karîbû bi siyasetek legal û sivîl wan qoz û bahaneyan ji destê Erdogan derêxe û bi kêmasî nebe sedema gurkirina şerê çekdarî.

Heke HDP piçekî siyasetek wêrekî û serbixwe li himber PKK û Qendîlê bimeşanda û bingeha xwe ji vê re amade bikira, hem wê PKK mecbûr bimaya lê guhdar bike, hem jî wê qedir û îtîbara wê di nava Kurdan û Tirkan de zêdetir bibûya. Lê HDP ev tişt nekir û nikare bike jî. (Her çiqas hin der û dor hamla Sellehattîn Demîrtaş wek hemlake serbixwa binav bike jî, ez bixwe wilo nafikirim) Nikare bike çunkî ne bernameyek wî ya Kurd û Kurdistanî heye, ne jî xwe wek partîyek Kurd dibîne. Siyaseta PKK li himber Kurd û Kurdistanê çi be, ya HDPê jî heman helwest û siyaset e.

AKP û Erdogan, bi vê stratejîya şer helbet nikare pirsgirêka PKKê çareser bike. Lê kêm zêde dixwaze di kesayetîya PKK de tevgera Kurd bifetisîne û ji çapê bixe. Ji ber vê jî, siyaseta“berê asayîş û piştre siyaset” derxistiye pêş, stratejîya sivîl radestî siyaseta şer kiriye. Ji xwe hema bêjin piranîya partî û desthilatdarên Tirkiyê heman siyaset meşandine. Berê xwestine tevgera Kurd bifetisînin, ji çapê bixin, piştre jî xwedêgiravî hinek gavên siyasî bavêjin. Xuyaye Erdogan û hikûmeta xwe jî dane dû şopa kevnare û dixwazin bi heman siyaseta xelet rê li ber çareserkirina pirsgirêka Kurd û PKKê bigrin. Ev siyaset berê jî bi ser neket û wê sibê jî tu encaman nede. Ji wê bonê jî, neha her du alî jî bi yek dengî dibên: Heta bi mirinê şer…!

Nûrî Çelîk