Dara Bîlek

Dema pirsa Kurd li Tirkiye di nava rewşenbîr û siyasetmedarên Tirk de tê gotubêj kirin, ji naverokên ku ew gotubêj dikin, ne ew ne jî kesek din tê nagihê. Ji ber ku tê zanîn li Tirkiye di derbarê pirsa Kurd de îdeolojiyek fermî ya dewletê heye. Piraniya Tirkan di çerçova vê îdeolojiyê de pirsa Kurd dinirxînin û li gora xwe çareseriya digerin.

Sala 2005ê serokkomarê Tirkiye yê niha û serokwezîrê berê Tayib Erdogan li Diyarbekir di axavtinek ya xwe de behsa pirsa Kurd kir û ji bo kiryarên dewletê li himber Kurdan bi navê dewletê doza lêborînê kir. Bê guman piştî vê axavtina Erdogan, baweriyek peyda bû ku hêdî hukumeta heyî dê berê xwe ji îdeolojiya fermî ya dewletê bide aliyekî û di pencereyek din re li pirsa Kurd binêre. Herweha hinek gavên hukumeta Erdogan ji bo pirsa Kurd avêtîn jî di nava Kurdan de bû cihê baweriyekê. Heta giha radeyekê hukumet li gel PKKê dest bi hevdîtinan kir û hewldan ku şer bisekine û pirsa Kurd bi awayekî di rojeva siyasî de bê gotubêjkirin.

PKKê/Ocalan tu cara ji bo çareseriya pirsa Kurd tiştek ji hukumetê nexwestin, lê hevdîtina pêvajoyek ya bi navê “ çareseriyê“ yan jî bi navê “ aşitiyê “ destpêkir. Demek çek neteqan, şer bi awayekî sekinî. Civata Kurd ber bi normalîzebûnê ve diçû, siyaseta di bin siha tifengê de kêm dibû. Tehrîbatên di nava civatê de bi awayekî dihatin ji nav birin.

Lê mixabin hinek dezgehên tarî di nava dewletê de û PKKê jî dîtin ku eger şer nebe nikarin siyasetê bikin û dê hemû berjewendiyên wan ji dest herin. Ji ber ku hişê xelkê dihat serê wan û dikarîna siyaseta qirêj ku bi şer hatî avakirin bibînin. Ji tirsa eşkerebûna baronên şer cardin provakasyon çêbûn û pêvajoya “aşitiyê “ têkçû.

Dewlet cardin li siyaseta xwe ya fermî vegeriya û cardin di derbarê Kurdan de îdeolojiya dewletê ya fermî rojeva siyasî vegirt. Di vê qonaxê de cardin berpirsên dewletê di bin siha îdeolojiya fermî de behsa Kurdan dikin.

Li gora îdeolojiya fermî ya dewleta Tirk Kurd tunene. Nabe li tu derê cihanê tiştek bi navê Kurdan bê kirin. Ji ber ku dewletê li gora mejiyê nasyonalîstiyê hereket kiriye û dike. ji bo Kurd hişyar nebin û doza mafên xwe yên rewa nekin, du rê dane pêşiya xwe. Yek ji wan Kurdan cahil bihêlin û berê wan ji xwendinê bidin aliyekî . Duyem jî wan bi qirkirinê ji holê rakin. Di dîroka cumhuriyeta Tirkan de ev herdu rê hatine bikaranîn. Qetliamên li bakurê Kurdistanê çêbûyin hemû encamê vê siyaseta dewletê ya nijadperestî ye.

Sala 1950ê dema ku dewleta Misir û Sûriye yekitiya xwe ragihandin, li paytextê Misrê li Qahîrê radyoyek bi zimanê Kurdî dest bi weşanê kir. Balyozê Tirkiye yê li Misrê ji bo dijitiya Tirkiye di vê derbarê de bighinê dewleta Misrê daxwaza hevdîtinekê li gel serokê Misrê kir.

Serokê dewletê Cemal Abdulnasir pêşwaziyê li balyozê Tirkiye dike.
Balyozê Tirkiye ji Abdulnasir re dibêje: Birêz serok em dixwazin hûn weşana radyoya bi zimanê Kurdî bidin sekinandin. Em ji vê yekê gelek nerihet in.
Nasir dikene û dibêje: Ji bo çi hun ne rihet in, qey li ba we Kurd hene?
Balyoz bersiva xwe de dibêje: Nexêr li ba me Kurd tunene.
Nasir: Başe nexwe hun ji bo çi nerihet dibin?

Roja 21/04/2019ê di RojevaKurd de nûçeyek bi vî awayî hate weşandin: “ Li Tokyo di zaningeha lêkolinên biyanî de beşa zimanê Kurdî heye. Mamostayê vê beşê Vakkas Çolak behsa hînbûna zimanê Kurdî li Japonya dike û dibêje: Japonî dixwazin Kurdan nas bikin, rêya vê jî di naskirina çand û edebiyata Kurdî re derbas dibe. Ji bo vê yekê jî Japonya di zaningehê de beşê zimanê Kurdî vekiriye .“
Roja 29.4.2019ê jî di rojnameya Yeni Yaşam a Tirki de nûçeyek hate weşandin. Di nûçeyê de dibêje: Kurdiya Japonya jî aciz dike. Wezareta derve ya Tirkiye daxwaz ji Japonya kir ku, dawî li perwerdeya zimanê Kurdî di zaningehê de bîne.
Sal 1950 Misir, sal 2019 Japonya, dewleta Tirk ji bo Kurdan xwediyê heman mejiyê nijadperest e û heta ev mejî neyê guhertin û îdeolojiya dewletê ya fermî ji holê bi temamî neyê rakirin, dewleta Tirk û piraniya rewşenbîr, siyasetmedar, û zanayên Tirk nikarin bi awayek objektîf Kurdan bibînin û behsa pirsgirêka Kurd bikin.

Tayib Erdogan sala bûrî li Diyarbekirê di axavtinek xwe de got: Em li dijê têgihandina ku Kurdan wek pirsgirêkekê dibînin disekinin. Bi vê yekê ve girêdayî em dibêjin ku, pirsa Kurd tuneye. Zimanê me yê fermî Tirkî çikas bi qîmet be, zimanê we yê dayîkê Kurdî jî ewqas bi qîmet e. Ev yek tu cara nayê guhertin.

Li himber siyaseta dewletê ya nijadperest divê Kurd doza mafên xwe yên netewî û rewa bikin. Ji bilî vê hewldanên din gelek cara dikevin xizmeta îdeolojiya fermî ya dewletê.

Divê Kurd jî li her deverek ku destkeftiyek netewî ji bo wan peyda bibe lê xwedî derkevin. Da ku bikaribin li himber siyasetên ku hewldidin Kurdan ji nav bibin bisekinin.
30.4.2019

Dara Bîlek

Li Dersimê hilbijartinên şeredariyê xwedî nirxekî gelek taybet bû. Dersim bajarek li Kurdistanê ye, xelkê li Dersimê dijîn Kurd in û piraniya wan wek mezhebî Alewî ne. Dersim bajarek li Kurdistanê ye lê mixabin Dersim ne Kurdistanî ye. Di vê tesbîtê de dema hilbijartinên herêmî li Dersimê bêne nirxandin, pirsa Kurd ji bo Kurdekî gelekî girîng e. Ji ber ku rewşa siyasî li Dersimê ji Kurdbûnê û ji Kurdeyatiyê dûr e. Eger Kurdistanîbûn wek pîvan bê girtin tu taybetmendiya Dersimê namîne û hilbijartinên Dersimê jî wek her deverekê bû.

Li Dersimê du alî di hilbijartinan de li berhev didan. Berbijêrê Partiya Komunist a Tirkiye û li himber vê jî berbijêrê HDP ê ku du partiyên çepên Tirk wek EMEP û ESPê jî pişgiriya HDPê dikiran, derbas bû.

Di dema propaganda hilbijartinan de berbijêrê Partiya Komunist da xuyakirin ku, serkeftina me ne windabûna HDPê ye, serkeftina wan jî ne windabûna me ye. Berbijêrê Partiya Komunist Fatih Maçoglu dixwest tundbûna navbera xwe û berbijêrê HDPê de ji holê rake. Li himber vê daxuyaniya Maçoglu jî endamê reveberiya PKKê Ali Heyder Kaytanê ji Dersimê bersiv hat. Kaytan di nivîsa xwe ya rojnameya Ozgur Politikayê de, da xuyakirin ku bila Maçoglu dev ji berbijêriya şeredariya Dersimê berde û pişgiriyê bide berbijêrê HDPê. Kaytan bi awayek din Maçoglu tehdît kir.

Di encama hilbijartinan de Maçoglu %32.7 deng anîn û serkeft. HDPê % 28.2 deng destve anîn û hilbijartin winda kir.
Lê nirxandin û şiroveyên di derbarê hilbijartinên Dersimê de berdewam in. Wek Kurdekî mirov van minaqeşeyan dinêre û dibêje heyf û sed mixabin, li Dersimê Kurdistanîbûn û Kurdewerî tuneye, çepitî û bi vê yekê ve girêdayî pirsa mezhebî serdest e.
Li Dersimê navbera HDPê û Partiya Komunist de pirsek ideolojik hate gotubêj kirin, kesekî pirsa Kurd wek babetek girîng ne nirxand û heta ji binî behsê jî nekir. Ji bo vê yekê ha Dersim ha bajarek li qiraxê devera Trakya qet ferq tuneye.
Hinek aliyên siyasî yên Tirk bi gelek zanebûn pirsa Kurd tenê bi HDPê ve girêdidin, di bingehê xwe de ev derdor gelek bi zanebûn vê yekê dikin û naxwazin pirsa Kurd li ser bingehê Kurdistanîbûnê bê gotubêjkirin. Ji bo wan pirsa Kurd ne pirsek netewî ye, tenê pirsek civakî ye.

Ji bo vê cardin gelek mixabin Dersim li Kurdistanê ye , lê ne Kurdistanî ye, Dersim Kurd e lê ne Kurdperwer e, Dersim li ser bingehek îdeolojik û mezhebî siyasetê dike.
Dersim nawenda sosyalizmê ye……Ne nawendek Kurdistaniyê ye….Sosyalizma Dersimê neteweyiya Kurdeyatiyê red dike…..

Şerefxan Cizîrî

Li ser pirsa rê û hevaltiyê gelek gotinên watedar hene. Rê û heval ji hêla exlaq de û di asta dawî de hevdû timam dikin. Rê ji bona ku mirov bigıhêjin armancên xwe gelekî giring e. Heval jî wilo ne. Gava ku rê û hevaltî li hevdû nekin armanc di dawî de vala derdikeve. Rêya rast divê bi hevalê rast re destpêbike. Gava ku rê ne rast be, çiqasî hevalên mirovan hêja bin jî, di dawî de biserketin ne pêkan e. Ji ber vê rastîyê jî Kurd dibêjin; bila rê be, bila dûr be!

Dîsa, gava ku heval ne rast bin, rê ciqasî rast be jî biserketin pêkan nabe. Gava ku rê û heval li hevdû nekin, armanc beravêtî dibe, demoralîzebûn pêş dikeve û qeysparêzî rehên xwe berdide nava xwîna mirovan. Bi dozê re xaîntî dibe helwesteke ji rêzê û xebata ku ji bona armanceke mezin tê kirin bi wextê re deforme dibe. Ma Kurd nabêjin; hevalê xwe ji min re bibêje, ez ji te re bibêjim ka tu kî ye! Ango kurt û kurmancî divê him rêya mirovan rast be û him jî hevalên mirovan rast bin.

Wê gavê serkeftin di xebata netewî de tekez pêkan dibe!

Tê zanîn ku hemû ziman û milet li gora exlaq û tecrûbeyên xwe di vî warî de hinek dîtinan, pîvanan, şîretan formüle dikin. Minak; gava ku rêya mirovan pirsa netewî be, divê mirov hevalê xwe ji li gora vê rastîyê hilbijêre. Ji ber ku netewayetî ji bona Kurdan pirsa man û nemanê ye. Gava ku doz ewqasî giring be, divê hevalên ku mirov bi wana re derkeve ser rê jî, bi qasî rê giring bin. Doza netewî divê bi hevalên nefsbiçûk, fedakar, xebatkar û jêhati re birêve biçe. Bi hevalên ku dikarin bersiva rewşên zexm û yên ku ne li gora dilê mirovan bin jî, mirov dive mirovên wilo re derkeve ser rê. Ev heval karibin bi rêbazên hevkariyê, hevbeşbûnê, serpereştiyê pêşîya tevgera xwe vekin û ji bona pêşxistina dozê biryarên pêwîst karibe bidin. Mirovên ku weke toltajîyan nikaribin nêçirê bikin û ne jî bikaribin dirindeyan biqewirînin, nikarinbin du gotinên birêkûpêk bibêjin, di warên pêwist de nikaribin pêşkêşiyê bikin, ango taybetmendiyên wana yên siyasi û civakî tunebin, ew ê çima bikevin nava kadro û pêşengên tevgera netewî?

Ma tevgera netewî guher û hewşîkê nekirkêra ye?

Dîsa gava ku armanca mirovan demokrasî, azadî, wekhewî, serbixwebûn be, dîsa divê mirov hevalê xwe li gora vê rastiyê hilbijêre. Gava ku mirov di xeta xwe de hevalê ked û jêhatbûnê be, mirov bi kedxwûran û nekirkêran re nikare bigîhêje tu meqsed û miradan! Ma gava ku diz bibin berpirsê malî û budçeya hevbaş, wê çava bahwerî dinava tevgeran de ava bibe? Gava ku mirov hevalê xwe ji nava gendel, nekirker û qerpalan hilbijêre, rêya mirovan çiqasî rast be jî, serkeftin nabe nesibe tu mirovan…

Heta nûha tevgera Kurdan ya siyasî nikaribû xwe baş ji mantiqê bazirganiyê û berjewendiyên şexsî bidûr bixîne. Tevgera netewî heta nûha nikaribû baş xwe ji mirovên şelaf, gelac û qerpalî bıdûr bixîne. Divê mirov baş zanibe ku doza netewî divê karibe xwe ji bar û tıxûbên kesayetiyê derbas bike, bibe netewî û berjewendiya netewa xwe di ser berjewendiyên şexsî re bigire. Li miqabilî şert û mercên dijwar divê mirov bêşık kadroyên xwedi bahweri û şexsiyet derxîne pêş…

Lê em baş dizanin ku gelek caran li Kurdistanê siyaset li gora berjewendiyên şexsî û malbatî hatiyê meşandin. Em dizanin ku sîyaset û hevaltî ne li gora taybetmendiyên ku ji me tê xwestin bi rêve çû ye. Mirovên ku di cıvata Kurdan de bikêrî diya xwe û bavê xwe nehatinê, nikarin kiloçên du bizinan ji hevdû cüda bikin, nikarin kevirekî deynin ser kevirekî, ji bona hinek kurtêlan bidest bixînin dikevin nava tevgerên siyasî, di asteke berteng de, di livandineke nizm de sobayê dikin û xwe weke netewparêz û demokrat nişan didin! Xwe li dora hinek serok û hevalên nekirkêr vedihewînin û qûretiyên bêhempa dikin! Xema wana ne doza mezin e. Ne Kurdistan e. Ew tenê wextê xwe bi betalî derbas dikin û li bendî sifra hazir in! Ji wan bipirsin; ma tu bi kêrî çi tê, wê bibêje; ez netewî me! Tu çi karî dikî; wê bibêje; ez netewî me! Te heta nûha çi kiriyê, wê bibêje; ez netewî me! Te çi xizmet di warê ziman, ekonomî,kultur, bazırganî û siyasetê de kiriye? Wê bibêje; ez netewî me!

Ango li cem wana nekirkêrî bûye netewayetî!

Li her çar nikarên Kurdistanê ev hevalên sextê û nekirkêr bûne asteng li himberî doza netewî û di praktîka xwe de bêhemdê xwe xizmet ji dijminên welatê me re dikin. Doh ji wilo bû, îro jî wilo ye. Di dîroka tevgera netewî de yên ku bûne asteng hergav ji nava tevgerê bi xwe derketine. Ango kurmê darê ji darê ye! Li dîroka me ya du sedsalên dawî hûr û kûr bibin û hûne bihêsanî pêrgî wan kesên wilo bibin.

Ji bona ku Kurd binketinên xwe yên dîroka dubare nekin, ji bona ku di doza netewî de çewtiyên me dubara nebin divê em hevalên rast ji bona siyaseta netewî derxînin pêş. Mirovê ku hişmendiya netewî û siyasî bi wana re tüne be, ew ê çima di nava kadroyên netewî de ji xwe re cîh bibinin? Tevgera netewî beriya hemû tiştî divê tevgereke kadroyên netewî be! Ev mirov divê xwediyê taybetmendiyên dîyar bin, divê karibin eşkere xwe di warekî civakî û siyasî de realize kiribin. Ev heval heke bi kêrî defe bên, heke bi kêrî zirnê bên, heke bi kêrî kemançê bên, heke bi kêrî tenbûrê bên, heke zanibin bi kêrî govendê werin, an jî dengbêj bin divê ev taybetmendiya wana jê hêla tevgera netewî de hatibe pejirandin. Di warê siyaset û netewayetiyê de divê ev mirov xwediyê taybetmendiyên dîyarkiribin. Ango hunermendîya wan ya siyasî û civakî di nava Kurdan de divê eşkere bûbe û ji hêla kadroyên netewî ve jî hatibe dîtin.

Gava ku qerpal û çekûr bi hêsanî bûn kadroyên siyasî, tekez wê di vî mastî de mûyek hebe!

Hilbet di welatê me de cîh ji nekirkeran, çekûran û qerpalan re jî heye! Ew jî ewladê Kurdistanê ne! Ez ne li dijî wana me, ez li dijî vêna me ku ev bibın kadroyên siyasî û bibin dûvekên serokên nekirkêr!

Serokên ku hemû Kurd dizanin ku ew weke toltajîyan e, tenê dizanin xwarine bixwûn, ji xwe re li cîhekî xweş bigerin, li ber mirekên dagirkeran porê xwe şehbikin, bidûv gepan de bin, zanibin xwe li her deveran veparimînin, ne bi kêrî nêçirê bên û ne jî dikaribin doza xwe ji dirindeyên dagirker û sîyaseta çewt jî biparêzin! Ma serokatî wilo erzan e!

Şerefxan Cizîrî

Rewşa Kurdistanê li ber çav e. Piştî şerê xendekan rewş pir hat guhertin. Hem di warê moralî û hem jî di warê bîr û bawerîyê de Kurd ketin rewşek aloz û xirab. Şerê xendekan ku şerekî bi plan û projeyên dewlet û PKK pêk hat, ziyanek pir mezin da Kurdan. Koçberî, malwêranî, xizanî û pêve girêdayî di bîr û hizra netewî de jî darbeyek mezin xwar. Bi koçkirina metropolên Tirkan axavtina zimanê Kurdî raserî xeterek mezin hat, asîmîlasyon hilkişiya astek bilind. Kujtina nêzîkî 10 hezar keç û xortên Kurd bi serê xwe ziyanek mezin e. Ev şer û malwêranîya mezin bi taybet li bajarên ku Kurdayetî û hizra netewî lê geş û zêdebû, hat pêk anîn. Bi vê yekê hem darbeyek mezin li Kurdên netewperwer hat xistin, hem jî hat xwestin ku têkilîyên Kurdên van bajarên Kurdewar û Başûrê Kurdistanê, bi taybet jî têkilîyên wan û PDK û Barzanîyan bên qutkirin. Pêşketin û serketina pêşmergeyên Kurdistanê ya li hember DAÎŞê, li Bakurê Kurdistanê sempatî û dilxwazîyek mezin ji pêşmerge, PDK û Barzanîyan re çêkiribû. Pêkanîna referandûma serxwebûna Kurdistanê ev sempatî û dilxwazî gihand asta herî bilind. Sedemek ji şerê xendekan, alozkirin û malwêrankirina Bakurê Kurdistanê jî destkeftinên Başûrê Kurdistanê bû.

Hilbijartinên herêmî di rewşek wilo de, di rewşek brîndarî de tê kirin. Kurdên Bakur piştî şerê xendekan brîndar û kêmendam bûn. Di vê rewşa brîndar de pêkanîna hilbijartinên herêmî helbet wê ne li gor dil û daxwaza me bên kirin. Lê bi ser kemû kêmasî û bêtaqatbûnê jî, divê Kurd beşdarî hilbijartinên herêmî bibin û herêmên xw ji dest xwe bernedin.

Di gelek nivîs û bersivên xwe de me behsa tunebûna tevgera Kurd kiribû. Tevgerên ku halîhazir li holê ne û navê tevgerên Kurd li xwe dikin, bêtaqat in, bêmecal û bêderfet in. Nikarin xwedî li Kurdan derkevin û li ber barê Kurdan rabin. Parçebûna wan, cudatîya wan, bêtifaqîya wan, wan ji tevgerbûna Kurdî dûr dixe û dihêle ku Kurdên Bakur dîsa xwe bavêjin hembêza AKP yan jî HDP. Ji ber ku HDP xwe wek tevger yan jî partîyek Kurdî nabîne, partîyên derveyî HDP wek tevgerên Kurd li holê dimînin. Rewşa wan jî ji xwe li ber çava ye. Siyaseta tenq a „ hindik û rindik “ rê nade wan ku bibin tevgerên Kurd ên rasteqîn û xurt bibin. Tevgerên qels û jar jî bêguman nikarin bi navê tevgerên Kurd xwedî li Kurdan derkevin û Kurdan hembêz bikin.

Tevgera Kurd (!) di van hilbijartinan de divê di çarçoveya xwe ya teng de nemîne û tenê li xwe û tevgera xwe nefikire. Hilbijartinên herêmî û serketina hilbijartinên herêmî tê wateya desthilatdarîya herêmî, ango desthilatdarîya Bakurê Kurdistanê. Ji ber vê yekê, divê tevgera Kurd bi yekdengî, bi yek helwest û yek armancê, bi tifaqa navxweyî û netewî tev bigere. Heke bi yek helwest û yek armancê beşdarî hilbijartinên herêmî bibin û girîngîya hilbijartinên herêmî fêhm bikin, dibe ku di pêşerojê de birastî jî tevgerek Kurd saz bibe.

Rast e, hinek alîyên Kurd (em behsa HDP nakin bêguman) kêm zêde helwesta xwe eşkere kirine. PSK û PAK di hilbijartinên herêmî de dixwazin namzetên serbixwe derxin pêş û bi HDP re tifaqê nakin. PDK-T dixwaze bi HDP re tifaqê bike û beşdarî hilbijartinên herêmî bibe.

Balkêş e, PSK û PAK di hilbijartinên parlamentoya Tirkîyê de xwestin bi HDP re tifaqê bikin û têkevin parlamentoyê. Lê di hilbijartinên herêmî de, ku hilbijartinên Bakurê Kurdistanê û bidestxistina statuya Kurdan e, bi HDP re tifaqê nakin û dixwazin bi namzetên serbixwe têkevin hilbijartinê. Birastî di vir de alozî û sergêjîyek mezin heye. Gelo çima PSK û PAK beşdarbûna parlamentoya Tirkîyê ji bidestxistina statuya Bakurê Kurdistanê girîngtir dibînin? Ev partîyên ku ji xwe re dibêjin „Partîyên Kurdistanî“, çima ji bo parlamentoya Tirkîyê xwestin bi HDP re tifaqê bikin, û çima ji bo hilbijartinên herêmî pê re nakin? Îro em bixwazin yan nexwazin, em jê hez bikin yan jê hez nekin, li Bakurê Kurdistanê du partîyên desthilatdar hene. AKP û HDP. Her çiqasî HDP partîya dewletê be û bi destê Ocalan û dewletê ve hatibe avakirin jî, herçiqasî serokên HDP Tirk bin û zilamên dewletê bin jî, ev partî bi ked, bi bedel, bi xwîna Kurdan û li ser pişta Kurdan heta bi îro hatiye. Xuyaye dîsa wê li Bakurê Kurdistanê du partî biserkevin. AKP û HDP. Madem hêza Partîyên Kurdistanî (!) li ber çava ye, madem li Bakurê Kurdistanê serketin a AKP û HDP ye, çima wê Partîyên Kurdistanî bi HDP re tifaqê nekin û ji derfetên wan sûdê wernegirin? Gelo di vir de şaşîtî û xeletîyek tuneye? Madem em ji xwe re dibêjin “Kurdistanî“, çima emê nexwazin bajarekî, gundekî, yan jî muxtarekî Kurdistanê qezenc nekin? Çima emê ji derfetên HDP û hilbijartinên herêmî sûdê wernegirin û li Bakurê Kurdistanê xurt nebin?

Li gor min, PDK-T di hilbijartinên serokkomarî û parlamentoya Tirkîyê de siyasetek rast meşand û bi HDP re beşdarî hilbijartinan nebû. Ji ber hilbijartinên serokkomarîya Tirkîyê û wekîlên parlamentoya Tirkîyê ji Tirkan re girîng e, lê ji Kurdan re zêde ne girîng e. Ji Kurdan re ya herî girîng, hilbijartinên herêmî, ango hilbijartinên Bakurê Kurdistanê û bidestxistina statuya Kurdan e. Çi gava ku tu li Bakurê Kurdistanê xurt bû, ketina parlamentoya Tirkîyê jî watedar dibe û kare fêdeyekê bide Kurdan. PDK-T ji bo hilbijartinên herêmî jî siyasetek rast dimeşîne û dixwaze bi HDP re tifaqê bike. PDK-T bi tifaqa HDP re hem dixwaze bibe şirîk, hem dixwaze bi hêz û derfetên HDP li Bakurê Kurdistanê şax û perên xwe berfirehtir bike. Siyaset dûrbînî û bikaranîna derfetan e. Heke derfetek ket destê te yan hat ber te û te ew di dema rast de bi kar neanî, tuyê wenda bikî.

Pêkanîna tifaqa Kurdistanî bêguman girîng e, pêwist e û kes nikare li dij derkeve. Kes, dezgeh yan jî partîyên ku birastî Kurdistanîxwaz in, divê ji pêkanîna tifaqa netewî dûr nekevin û jê nerevin. Lê mixabin berjewendîyên kesayetî, rêxistinî û partîtîyê heta îro rê li ber pêkanîna tifaqa netewî yan jî Kurdistanî girtiye û jê re bûye asteng. Doh jî wilo bû, îro jî. Pêkanîna tifaqa Kurdistanî binpêkirina berjewendîyên partîtîyê û xwedîlêderketina berjewendîyên netewî û Kurdistanî ye. Heke berjewendîyên kesayetî û partîtîyê neyên binpêkirin û ji berjewendîyên netewî û Kurdistanê re neyên qurbankirin, tifaqa netewî jî pêk nayê û tu encaman nade.

Divê li ser çi prensîpan tifaqa Kurdistanê pêk bê?

Li gor min tenê prensîpek heye, ew jî Kurdistan û berjewendîyên Kurdistanê ye. Heke birastî Kurdistan armanca sereke û yekem be, heke birastî em Kurd û Kurdistanî bin, hemû prensîp di prensîpa Kurdistan û Kurdistanîbûnê de digihên hev. Xal û prensîpa sereke divê Kurdistan be. Berjewendî û destketinên Kurdistanê be. Prensîpên din tenê teferûat û xalên talî ne. Hilbijartinên herêmî ji bo pêkanîna tifaqa netewî û Kurdistanî derfetek e. Halîhazir di rojevê de hilbijartina herêmî heye. Divê yekem prensîpa partîyên Kurdistanî bidestxistina şaredarîyên bajar û bajarokan, muxtarîya gund û mezran û taxan be. Bidestxistina şaredarîya bajar û bajarokan, muxtarîya gundan di dema îro de şoreş e. Gava em rewş, derfet û hêza partîyên Kurdistanî bînin ber çavên xwe, qezenckirina muxtarekî û bidestxistina gundekî jî wê ji wan re wek şoreşekê be. Partîyên ku nikaribin muxtarekî derxînin, wê nikaribin şaredarekî jî derxînin. Rewş ev e.

Bi kurt û Kurmancî; divê partîyên me yên Kurdistanî Şaredarê Ovacikê Fatîh Mehmet Maçoglu ji xwe re bikin nimûne. Maçoglu, ji Kominîst Partîya Tirkîyê bû Şaredarê bajarokê Ovacik ê. Lê bi kar û kirinên xwe, bi xizmeta xwe, li seranserê Tirkîyê nav pê ket û hat hezkirin. Divê partîyên Kurdistanî jî hewl bidin bi tifaqek netewî şaredar û muxtaran qezenc bikin, bi xebat û xizmeta xwe bibin alternatîfên AKP û HDP û di dil û mejîyê Kurdan de cîh bigrin.

Selahedîn Çelîk

Ev têgeha dewleta tirk e, xelet e, demagojî ye û biqestî ye. Erdnîgariya mijar, welatê kurdan e, navê wê; rojavayê Kurdistanê ye. Têgeha “Bakurê Sûrîyê” jî xelet e, ji tirs û dudiliyê tê. Dewleta tirk, ji xaka Kurdistanê re dibêje “Herêmên Rojhilat û Başûrrojhilat yên Anatolyayê”. Ev, mêtingehkarî û înkarê vedişêre. Dubarekirin, xetere ye. Dewleta tirk çav berdaye welat û xaka kurdan.

Ne PKK û PYD/YPG, lê Kurd

Dewleta tirk, ji PKK û PYD/YPGê re dibêje terorîst, wan weke gefê dibîne û êrîşî wan dike. Lê di ciyê PKKê de PDK an YNK û di ciyê PYDê de ENKS hebe, wê dîsa êrîş bike. Bi sedemên hêsan; dewlet, Kurdan qebûl nake. Hişmendiya wê wisa ye, ew li ser dijminahiya kurdan ava bûye û bi wê neyartiyê jiyan dike.

Ka li van mînakên nêzîk binêrin; di serdema Ahmet Davudoglu de Salih Muslumê serokê PYDê du çaran çû Enqerê. Dewletê pêşwaziya terorîstekî kiribû? Par li Başûr referandûm bû. Mesûd Barzanî û PDKê, deqa xwe lê dabûn. Dewleta tirk, weke îro êrîşî wan jî kir. Heke hevparê wê Îranê bi nijdeyên xwe yên ereb êrîş nekira û DYA nebûya, dibe artêşa tirk êrîşî Başûr jî bikira. Diyar e: Bûyera îro, ne di navbera Enqere û PKKê de, lê di navbera dewleta tirk û Kurdan de ye.

Gefa dewleta tirk û hiqûqa navdewletî (heke hebe!)

Êrîş an gefa wê, artêş- û nîjadperest e, li dijî demokrasiyê ye, tecawiz e. Bûyera Efrînê xwe dubare bike, wê ew ji bo dewletên mezin û dezgehên navdewletî yên têkildar, şermiyeke mezin be. Zimanê dewleta tirk, ne biyanî ye. Hîtlerê faşîst jî, bi mehneya “parastina Almanên bêguneh”, rûxandin û mirin şandibû her çar aliyan. Bi çi navî be jî, êrîşkirina netewekê û dagirkirina welatekî, li himberî mirovahiyê sûc e û şermezariyê heq dike.

Hilbijartin an Kurd?

Di her hilbijartinê de desthilata tirk, êrîşî Kurdan dike. Çima tenê Kurdan? Qama wê, nagihê yên din. Kurd di qada navdewletî de bêxwedî ne.

Desthilata tirk nîjadperestên xwe bi çanda êrîşê têr dike. Lê ji serketina hilbijartinê zêdetir, da ku destkeftiyên kurdan birûxîne û erdê wan bi dest bixe, hilbijartinê bi kar tîne. Heke me hê jî ew fêm nekiribe, çi heyf! Ma yên ji xwe re dibêjin dijber, dikarin bi hilbijartinê pişta otokrat bidin erdê? Mêro weke reşaşê bi ser dikeve, dewlet bûyê dezgeha fen û fûtan.

Di lûtkeya dewletê de planê “Mîsakî Mîllî ya berfireh” heye. Hedefe sereke Kurd in. Bi ser dikevin an ne, tişta ew dikin ew e.

Helwesta dijberiya tirk, rebenî ye. Ji bo xatirê hilbijartinê her carê piştgirî dide dagirkeriyê û her carê bi zanebûn winda dike. Heya xaka kurdan bê dagirkirin, li Tirkiyê xewna demokrasiyê jî nabe. Edî dev ji şelaftiya dagirkeriyê berdin!

Dijberên Sûrî

Çekdarên dijber yên sûrî yên di xizmeta artêşa tirk de, ji binemaliya tundrew ya îslamî tên. Malbatên wan li Tirkiyê ne. Her bazirganiya qirêj dikin. Dewleta tirk ew bi xwe ve girê dan. Ben, di destê efser û sîxurên tirk de ne. Herdu nîjadperestiyên hov, bûne yek. Ew rewatiyê bi ti awayî heq nakin.

Endamên artêşa tirk, bêhtirî leşkerên mûçexur in. Ne doza wan rast e, ne jî hatine xapandin, mirina wan navê şehîdbûnê heq nake. Di civakê de lehengkirina wan, ji diyanetê heya rojnameyan karê bi dehan dezgeh e.

Kujerên li Ewropayê komkujî kiribûn, ji tora jorê dihatin. Vêga ew êrîşî Kurdan dikin û hikûmetên Ewropayê, ker û lal dimînin. Ma ji vê mezintir şermî heye?

Rûsya, Îran, Sûrîye

Putin, Carablus û Efrîn da dewleta tirk. Nexwe artêşa tirk nikarî xwe li ber bida. Îro jî li pişt zirtên dewleta tirk, Putin heye. Çima Kurd û Rûs li hev nehatin? Kurdan xwest lê nebû. Putinê destbirayê otokratên Enqere û Tehranê, Kurdan nas nake. Hê jî hin Kurd, ji Rûsan daxuyaniyên derew belav dikin. Çi bêhişî!

Barê Tehranê giran e. Ji ambargoyê dinale. Hilma DYAyê li ser stûyê wê ye. Erê ji dagirkeriya Enqerê aciz e, lê ji kûrbûna nakokiyên Enqere û Waşîngtinê dilxweş e û heke Kurdên hevbendên DYAyê derb bixwin, hingê keyf keyfa Tehranê ye.

Kurd banga lihevhatinê li Şamê dikin. Bila be, lê heke Şam hebe. Melîk, Putin e. Ew baş zane ku Şam êdî nikare Sûrîyê kontrol bike. Şam dikarî bi Kurdan re li hev were. Nekir, Carablus û Erfîn radestî dewleta tirk kir. Yê heya misqalekê xwedî hestên welatparêz, ma wê bêrûmetiyê bike?

Slogana rojê; “DYA, Kurdan difiroşe”

Bifiroşe, wê ew ne nişkegavî be, berê kiriye, êdî xericî ye. Lê yê bi bang firotî û difiroşe heye: Putin. Û ma tişta çendek desthilatên Ewropayî kirî, ne firotin e? Ji kî tê, difiroşe…

Li ser DYAyê gellek şîrove hene. Naxwaze dewleta tirk winda bike, lê nakokiyên wan mezin in. Êrê siyaset weke setrencê hunerî dixwaze, lê ew pirsa hêzê ye. Gorî qewareya xwe mirov diaxife. Tenê di çîrokan de qambost zora dêwê dibe.

Daxwazên Enqerê gellek in, Kurd di serî de ne. Enqerê berê bûyera Cemal Kaşikçi jî da wî alî ve (û dibe ji berî kuştinê). Kurdîtiya serrakirî, kezeba Enqerê diqetîne. Da ku rê li ber Kurdan bigre, her tiştî pêşkêş dike. Îro em bi wê bazara qirêj re rûbirû ne. Divê em ji her kîretiyê re amade bin.

Çima Kurd û Tirk li hev nayên? Kurdên Bakur hewl dan. Dersên agirbestan û şerê bajaran yê 2015ê hene. Rojavayê ceriband, dersê Efrînê heye. Başûr ceriband, dersê referandûmê heye. Îro kîjan Kurd dikare xwe dide ber wê hêviya pûç?

Kurdîtîya tundrew û Kurdîtîya nerm

Cudatiyeke bêwate. Mirov nikare gorî daxwaza dijminê xwe Kurdîtîyê çêke. Heke hûn bêjin mirov dikare, hingê dawî li gavên paş nayê.

Em ne bûyereke berî 50 salan şîrove dikin. Bûyer vêga diqewime û em têde ne. Em bi niheqî û xetereyeke mezin re, rûbirû ne. Qîra bi hev re, dibe bibe destpêkek. Erê encam berhema hêzên şer e, lê hevbendî û xebata me ya dîplomasiyê jî, dibe bandoreke diyarkeriyê li encamê bike.

Kurd dîsa tenê dimînin? Dibe dîsa tehliya jehrî para me be. Lê her rûmet para me, şermî para yên din e.

Rudaw

Hêmin Ebdullah

Daxuyaniya civîna encûmena serkirdatiya YNKê derbarê hilbijartinan de û ne redkirin û ne jî rednekirina encamên wê, beşek e ji vê şowa (nimayişa) ku demek e bi mala Talebanî tê berhemanîn û bi rasthatinê jî navê aktorên sereke yên wê werzê Berhem e. Ew şow berî 16ê Oktoberê (Cotmehê) dest pê kiriye û bi vî awayî ye:

Di wan rojên ku biryar li ser giştpirsiyê tê dan, Dr. Berhem zenqilê xewneke kevn di serî wî de lêdixe. Şirove û pêwnediyên wî, wî digihînin wê baweriyê ku ti kes piştgirî li giştpirsiyê nake û ewên ku wî karî dikin, tûşî xwekujiyeke siyasî ya kujer dibin. Îcar zilam û qehreman ew kes dibe, ku piştî wê yekê, ne li ser pişta hespekî spî, lê belê eger pêwîst kir, li ser pişta Abramzekê yan jî Hummerekê Heşda Şeibî xwe bigihîne nav Hewlêrê û Herêma Kurdistanê ji jinavçûnê rizgar bike. Çend rojan berî 16ê Cotmehê, weke ku kesekî agahdar li Bexdayê ji min re vegot, çend nûnerên berê û yên nû yên YNKê û Goranê diçin Bexdayê û li wê derê li gel serokê rasteqîn ê Iraqê, ku hecî axayekî Îranî ye û li cem me hemûyan jî naskirî ye, dicivin. Nûnerên Goranê bîrokeya damezrandina herêma Kerkûk û Silêmaniyê û cudakirina wê ji Hewlêrê red dikin, lê weke ku tê behskirin, li Bexdayê ’doktorê rizgariyê’ heman helwesta Goranê nebûye.

Di werza yekem a Şowê de mala Talebanî bi xwe rol dilîzin û bi radestkirina Kerkûkê û navçeyên din beşa yekem a plane cîbicî dikin. Piştî wan nobeta plana duyem tê ku têde Dr Berhem serdana çar aliyan dike û bi navê dijatiya PDKê û YNKê wan tîne ser wê baweriyê ku divê hikûmeteke rizgariyê were avakirin. Di wan rojan de bû, ku min berpirsekî payebilindê amerîkî dît û bi pêkenîn ve ji min re behsa wê hewla Dr. Berhem kir. Wê demê ez tênedigiîştim mesele çî ye, lê belê piştî wan daxuyaniyên ji Amerîka û welatên din ve hatin belavkirin û bi diyarkirî navê Nêçîrvan Barzanî û Qubad Talebanî weke nûnerên îtîrafpêkirî yên Kurdistanê têde hatibû, ez têgihîştim ku Amerîka û hevpeymanên wê, hewla Îranî ya hikûmeta rizgariyê di destê wî kesî de mirar kirine, ku xwe jibo wî cihî amade kiribû û bi qestî jî navê Qubad jî anîbûn.

Piştî vê bizava Amerîkayê, bûyerên wê şowê ber bi arasteyeke din ve çûn, diviyabû ew jî biqewime, çimku êdî bîner bêzar dibûn, lewma diviyabû vê carê Dr. Berhem biselimîne ku hejmareke mezin e û bandora wî li ser biryara siyasî li Kurdistanê heye û madem ku Newşîrwan Mistefa jî nemaye, ew rêberê opozisyonê ye û bi tiştekî nû hatiye meydanê ku navê wê Hevpeymanî ye. TEv tişta nû jî tştekî ecêb e, ne partî ye û ne rêxistineke xêrxwazî ye û ne jî xwandingeh an fêrgeheke hizrî ye. Tişteke wisa ye, her dema ku tiştek jê şîn nebû û bêberhem bû, dikarî weke topên Biliyardê ji hev belav bikî û eger tiştek jê derket jî, wê demê baştir e jî. Lê belê encamên hilbijartinên parlamentoya Iraqê derxiste holê ku kiryarê wê yekê jî nînin û Dr. Berhem careke din ji wê ceribandinê jî serkevtî nebû.

Di werza niha ya Berhem Şow de, ku niha di weşanê de ye, pehlevanê şowê careke din hewl dide, bîneran ragire û nehêle ku bêzar bin, lewma pişt li gotinên xwe yên di çend mehên bihorî de dike û bi senariyoya mala Talebanî yê berhemhênerê şowê razî dibe, li hember wê yekê ku bi her nirxekî be, bibe serokomar. Barbûkerê şowê û mala Talebanî qazanceke baş ji wê şowa pirbîner dibînin û fokusa xelkê li ser mesleyên din ên ciddî yên li devera rengîn didin alî. Aktorê zîzbûyî yê wan jî, ku demek bû serkêşî dikir, bêyî berçavgirtina hurmeta bo rabirdûya xwe û kesatiya xwe ya di nava xelkê de, bi wî awayî vedigerînin. Bavil Talebanî jî di roja hilbijartinan de hinek din hurmet bo wî karî nehîşt û mizgîniya wê yekê dide, ku ewên din jî dê hêdî hêdî vegerin.

Berhem Şow di dîroka siyaseta Kurdî de bêmînak e, çimku ji salên 60î ve heta niha me çend şowên din hebûne û hertim her tiştek jî di wan şowan de çêbûbin, aktorên sereke yên wan şowan kêmek hurmet hîştine, lê belê şowa vê carê her ji şikandina peymanan û poşmanbûnê bigre heta digihe xencerlêdana ji pişt ve û nehêlana rûpela paqij a berê jibo wergirtina postekî wiha kêmnirx, hemû ew pêkhêner têde ne, ku bike şoweke bêhurmet.

Z. Brîndar

Hilbijartinên serokkomarî û wekîltîya meclîsa Tirkîyê di 24ê Hezîranê de pêk hat û bi dawî bû. Dîrok dîsa dubare bû, heman tas û heman hemam, heskes gîha meqsed û miradê xwe û daweta hilbijartinê ferikî.

Erdogan bu serokê Tirkîyê û sîstema serokatîyê dest pê kir. CHP di cihê xwe de hejmart, HDP dîsa ket (yan jî xistin) meclîsê û bi ÎYÎ Partî yê re dengên nîjadperestên Tirk di meclîsê de zêdetir bûn.

HDP Selahattîn Demîrtaş kir namzetê serokkomarîyê û bû sebebê ku Demîrtaş bê xerckirin û di zindanê de bimîne. Halbûkî heke HDP Demîrtaş wek wekîl destnîşan bikira, wê ji %500 ray û deng bistenda, wê bibûya wekîl û derfetek mezin çêdibû ku ji girtîxanê derkeve. Lê HDP ev yek nekir, yan jî pê nedan kirin. Ji xwe piranîya ray û dengên ku Kurdan dan HDP, ji bo rewş, xatir û hezkirina Demîrtaş bû. Bi dûrxistina Demîrtaş re êdî hefsarê HDP bi temametî ket destê Tirk û çepê Tirkan û HDP bi yekcarî ji hestên Kurdayetîyê hat dûrxistin, bi temamî bû partîyek Tirkîyê û dozajoyê Tirkayetîyê.

Kurdan çima deng da HDP?

Ji roja ku PKK û HDP ava bûye û heta îro, Kurdan bi can û malê xwe alîkarî û piştgirî dane wan û bedelek mezin di ber wan de dane. Her çiqasî PKK û HDP ji nirxên Kurdayetî û Kurdistanîbûnê dûr ketibin û neyartîya dewletbûna Kurdistanê dikin jî, li holê bedelek mezin heye û Kurd naxwazin zû bi zû bedelên ku bi salan dane bavêjin teneka zibil û xwedî lê dernekevin. Dan û xwedîlêderketina vê bedela mezin û tunebûna alternatîfek din, Kurd mecbûr kirin ku dîsa li HDP vegerin û rast yan xelet, baş yan xerab, li dijî zilm û zora dewletê piştgirîya HDP bikin.

Tunebûna alternatîfek xurt û Kurdistanî, jarbûn, sistî, bêmecalî û bêtaqatîya partîyên din yên ku ji xwe re dibêjin Kurdistanî, rêyek din ji Kurdan re nahêle ku Kurd dengê xwe nedin HDP. Îro em bixwazin nexwazin li Bakurê Kurdistanê 2 hêzên xurt û bi bandor hene ( ku di bingeh û armanca xwe de yek in). Dewlet û PKK (HDP). Her çiqasî herdu hêz şerekî bi şêwr û mişêwr, bi plan û proje li dijî Kurdan û doza Kurdistanê dimeşînin jî, ji piranîya Kurdên Bakur re PKK-HDP wek alternatîfa li hember zilm û zora dewletê tê dîtin û di wê bawerîyê de ne ku PKK-HDP partîyên Kurdan e û ji bo Kurdan tekoşînê didin. Ji ber van çend sedeman divê meriv ra, hesasîyet û helwesta Kurdan ya li hember PKK û HDP li ber çav bigre û ji bîr neke ku Kurdan bi can û malê xwe bedelek mezin di ber van partîyan de daye, tu alternatîfek din ku karibe li wan û li bedelên wan xwedî derkeve tuneye û naxuye jî. Ji ber ku Kurdên Bakur û Bakurê Kurdistanê halîhazir parçeyek ji Tirkîyê û çarenûsa Tirkîyê ne, piçûk be jî, Kurd çarenûs û hêvîyên xwe bi partîya herî nêzîkî xwe ve girêdidin û dengê xwe didin wê partîyê, ku ji bo wan ew jî îro HDP ye. Bi kurtî; HDP ji bo Kurdên Bakur alternatîfa bêalternatîfîyê ye.

Di hilbijartinên 2015an de HDP 80 wekîl û 110 şaredarî bidestxist. Ev yek di dîroka Bakurê Kurdistanê de şoreşek legal, demokratîk û mezin bû. Derfetek mezin û pir alî bû. Di dîroka Kurdên Bakur de cara yekem bû ku Kurd bi hêzek ewqas mezin diketin parlamentoya Tirkîyê û dibûn desthilatdarên 110 bajar û navçeyên Kurdistanê. Kurdên Bakur û hinek ji awira gelemperî ya Tirkîyê di vê hilbijartinê de şans û derfetek mezin dan HDP ku bi AKP û Erdogan re koalisyonekê çêkin û karibin pirsa Kurd û pirsên din çareser bikin, qe nebe pirsgirêkan kêmtir bikin. Lê mixabin, hem hinek destên di nava HDP de, hem Îmralî, hem PKK û Qendîlê û hem jî CHP û cemaeta Fethullah Gulen rê li ber vê yekê girtin, nexwestin AKP û HDP koalisyonekê çêkin, nexwestin pirsa Kurd û pirsa xweserî yan jî eyaletan (federasyonê) têxin rojevê. Evan hêzên ku ji mezinbûn û berfirehbûna HDP û ji navdarî û populerîteya Selahattîn Demîrtaş tirsîyan û ji çareserîya pirsgirêkan re bûn asteng, rê û rêbazên din dan ber Demîrtaş û HDP û ew li dijî Erdogan û AKP sor kirin. Bi slogana (Emê te nekin serok) û bi kolana xendek û şerê xendekan HDP û Demîrtaş di çavê Erdogan û AKP de kirin dijmin, hem ev derfeta mezin têk birin, hem jî malik li Kurdan şewitandin, bajarên Kurdan bi serê wan de herifandin û bûn sebebê kujtina zêdeyî 7 hezar xort û keç, jin û zarokên Kurd. Erdogan ê ku dest bi avêtina ginek gavên demokratîk kiribû, dest bi mizakereyan kiribû û bi kêmanî rê li ber weşangerî û bikaranîna zimanê Kurdî vekiribû, bi saya serê siyaseta HDP û PKK li Kurdan bû agir û pizot û kerbê HDP û Demîrtaş di serê Kurdan re derxist. Em qebûl bikin yan nekin, hez bikin yan nekin, her çiqasî HDP bi destê Ocalan û MÎT a Tirkîyê hatibe damezirandin jî (Ocalan û Beşîr Atalay jî ev yek selimandin û qebûlkirin), ji Kurdên Bakur re halîhazir ji HDP pê ve tu alternatîfek ku karibe destê xwe li masê xe tuneye.

40 salên şerê çekdarî ji Kurdan re tiştekî berbiçav neanî û tiştekî bingehîn nehat bidestxistin. Heke li şûna PKK partîyek ku daxwazên Kurd û Kurdistanî bida pêş di 40 salan de şer bikira, gelo wê rewş bihata guhertin yan nehata guhertin, kes nizane. Lê şerê 40 salên PKK nîşan da ku Kurd halîhazir nikarin bi şer mafên xwe bidestxin û divê berê xwe ji şerê çekdarî ber bi siyaseta legal ve biguherin, tiştên ku bi şer nikarîbûn bidest bixin, di siyaseta legal û di parlamentoyê de hewl bidin bidestxin. Ji ber vê; siyaseta legal, siyasetek demokratîk, Kurdistanî, maqûl û aqlêselîm ji bo Kurdan pêwist e û çûna ser sindoqan girîng e.

Partîyên Kurdistanî çima nabin alternatîf?

Di kiryar, kujtin, wêrankirin, valakirin û talankirina Bakurê Kurdistanê de em nikarin tenê PKK gunehbar bikin û xwe ji bin bar derxin. PKK çiqasî gunehkar be, rêxistin û partîyên li derveyî PKK jî hewqasî sûcdar û şirîk in. Rast e, belkî wan rêxistin û partîyan yekser Kurd nekujtibin û destê xwe bi xwîna Kurdan neşûştibin. Lê bi bêdengmayîna xwe, bi terkkirina qada tekoşînê, bi tenêhiştina Kurdan, bi siyaseta xwe ya “hindik û rindik“, bi siyaseta xwe ya “ez û ne kesek din“, bi siyaset û helwesta xwe ya “mîr im, lê ne kizîr im“ û bi siyaseta xwe ya “ bê bedel“ rûn li ser nanê PKK û dewletê kirine û Kurd di nav lep û pençeyên herdu alîyan de hiştine. Ev helwest û siyaset ji 1980î dest pê kir û heta bi îro jî didome. Partîyên ku xwedêgiravî navê Kurdistanê li xwe kirine û îro tabelayên wan li ser avahîyan hatine daliqandin, bi siyaseta xwe ya “belawela û tarûmar“ heta vê kêlîyê jî xizmetê ji siyaseta PKK û dewletê re dikin. Her çiqasî ev rêxistin û partî rasterast ne di bin sîwana herdu alîyan de bin jî (bi îcazeta dewletê û bi xêra hikûmeta AKP û Erdogan siyasetê bikin jî), ji bo ku nabin û nikarin bibin yek, ji bo ku nikarin hêvîyek mezin bidin Kurdên Bakur û ji bo ku newêrin yan jî naxwazin bedel bidin û derkevin pêşberî PKK û dewletê, gunehkar in. Yek ji sedema ku Kurdên Bakur dengê xwe didin HDP û PKK jî ev e.

Li Bakurê Kurdistanê nêzîkî 10 hêz û partîyên ku ji xwe re dibêjin “Kurd û Kurdistanî“ hene. Ev partîyên ku bi siyasetek “hindik û rindik“, “bela piçûk be lê bela ya min be“ îro simbêlên xwe ba didin, çima nikarin bibin yek, çima nikarin di bin sîwanekê de bên ba hev û hêvîyekê bidin Kurdên Bakur, ji Kurdên Bakur re bibin alternatîfek? Ev hêz û partîyên ku piranîya wan xwe Barzanîcî yan jî alîgirên xeta Barzanî dibînin, çima tenê pişta xwe didin birc û helekên Amedê û berê xwe didin Başûr? Yan nan di Bakur de tune? Madem hûn partîyên Bakur in, madem hûn xwe parêzer û xwedîyê Bakurê Kurdistanê dibînin, madem pir yan hindik tu pirsgirêk û nakokîyên îdeolojîk di navbera we de nemane û hûn tev xwe Kurdistanî dibînin, çima ne em, lê ez û ez? Aha yek ji sedemên ku Kurdên Bakur dengê xwe didin PKK û HDP jî ev e.

Berî hilbijartinên 24ê Hezîrana 2018an, pênc partîyên Kurdistanî hatin ba hev û bi navê Tifaqa Kurdistanî dest bi hevdîtinan kirin. Ev partîyên ku qaşo Kurdistanî ne û dikin nakin di nava xwe de nikarin bibin yek, ji bo berjewendîyên xwe û partîyên xwe, ji bo hilbijartinên serokkomarî û wekîltîya meclîsa Tirkîyê hatin ba hev û bi HUDA-PAR û HDP re dest bi hevdîtinan kirin. Gelo hûn li şûna piranîya Kurdên Bakur bin, hûnê çi bifikirin? Partîyên û rêxistinên ku di nava xwe de bê îstîqrar û belawela bin, partîyên ku yekûna wan nikaribin pênc hezar Kurd bînin ser hev, partîyên ku hîna wek komelayetîya berî 1980î kar û xebat û siyasetê dikin, wê çawa hêvîyekê bidin Kurdan û Kurdan li dora xwe kom bikin? Ev jî sedemek din e ku Kurdên Bakur xwe li dora PKK û HDP dipêçin.

Werhasilî kelam, hilbijartinên 24ê Hezîrana 2018an xelas bû, dawet ferikî û berbûk hetikî. Gotin “em te nakin serok“ lê Erdogan kirin serok. Gotin “emê demokrasî û bratîya xelkan bînin“ di meclîsê de hejmara partîyên nîjadperest zêdetir kirin. AKP û Erdogan dixwest HDP di bin bendavê de bimîne, nekeve meclîsê da ku piranîya meclîsê bidestxe û baş-xerab hinek gavan bavêje, Kemalîstên CHP û destên veşartî piştgirî dan HDP û ew derbasî meclîsê kirin. Di vir de Erdogan biserket û bû serok, lê bû mehkûmê MHP. Kemalîstên CHP û HDP qezenc kirin û dîsa kumê “Tirkayetî, bratîya xelkan û Tirkîyeyîbûnê“ li serê Kurdan kirin.

Kê wenda kir û kî hetikî?

Dîsa Kurdan wenda kir û Kurd hetikîn.

Kê wenda kir û kî hetikî?

Selahattîn Demîrtaş wenda kir û hetikî.

Peyama Kurd

Xidir Ûso

Ev bi dehên salan e ku her dema hilbijartina endamên parlamentoya tirk tê, rojeva cıvata Kurd jî bi nîqaş û munaqeşeya hilbijartin û sîyaseta dewleta tirk tê dagirtin.

Demên berî 1980 an, di resmîyetê de her tiştê ku têkildarî Kurd qedexe bû, civata Kurd, dewleta tirk wek dewleta xwe his nedikir, bi rêya serok eşîr, axa, beg û şêxên xwe, beşdarî sîyaset û hilbijartina dewleta mêtinkar dibû. Ya ji gundên xwe re, av û elektrîk dixwestin, yan jî ji bo wan ji bela dewletê biparêze, merivekî xwe dişandin meclîsa tirk. Lê armancek wan ku behsa mafê Kurd bike tune bû…

Ji roja ku Komara Turkîye avabû, dest bi inkar, asimilasyon û jenosîda cıvata Kurd û hemî hebûna wê hat kirin. Kurdên doza mafekî kir û xwe bi rêxistin kir, mêtinkarîya tirk êrîşî wan kir û wan ji holê rakir.

Piştî talan, wêrankirin, qirkirin û koçberkirina bîst salan ya Komara mêtinkar, gelê Kurd xist bin guvaşa cedereya mêtinkarîya nîjadperest.

Di salên 1950 û ’60 an de, beşek rewşenbîr, axa û begên Kurd yên welatperwer, xebat û rêxistinîya doza Kurd meşandin. Tevlî ku sîxur û karmendên dewleta mêtinkar gav bi gav li dûv wan bû, her ji çend salan dest bi rewşên awarte, derbên leşkerî û sûîqest, girtin û kuştinên komelî kirin jî kovar desrxistin, li ser dîrok, çand û zimanê Kurdî xebat kirin, partî (PDKT) û komel (DDKO) avakirin.

Di salên 1970 an de, tevlî hemû zordarîyan, her çend bi kontrol û kêmanî be jî pêşveçûna civatê ya di warê aborî û perwerdeyî de, demokrasîya qismî û îzafî li Başûrê welat bidestxistina mafê otonomî û piştre Şerê Qiyadê, li Bakurê Kurdistanê tevgera Kurd bi girseyî bi pêşde xist.

Mêtinkarîya tirk, bi azînên şîddetê re, xebitî ku bi rêya sîyasetê jî civatê hêsîr bigire û bibişêfe. Ji bo civata xwe têxe bin kontrolê, bi destê îstixbarata xwe, çawa cudareng partîyên çep û rast yên legal û îlegal da avakir, li Kurdistanê jî ket nava vê xebatê.

Rêxistin û partîyên ji alî dewletê ve hatin avakirin û kontrolkirin, yê bi navê ometê tevgerîyan gotin: “em tev ji ometa Musluman in, kurd û tirk birayê hev yên Musluman in, divê em ometê perçe nekin!” Helbet qest ne biratîya Muslumanî ye, biratîya dewleta mêtinkar e!

PKK û sazîyên pê ve girêdayî jî pêşî wek taktîk, doza Kurd û Kurdistan bi daxwazên herî rast û di cîh de parast; lê bi zimanê mêtinkar sîyaset kir, îlegalîte esas girt û şîddet wek rêyek deşîfrasyonê û bi tûmî qetandina ji sîstemê bi karanî! Got:

“Kurdistan mêtingehek klasîk e û Turkîye jî bi darê zorê ew dagîr kirîye, di warê sîyasî û aborî jî ilhaq kirîye. Loma tekoşîna Gelê Kurd ya dij mêtinkarîyê, rizgarîya welat û serxwebûna netewî ye. Ji bo ku dewleta mêtinkar, hemû rê û rêbazên tekoşîna demokratîk li pêşme girtine, em mecbûr in li ser hîmê çekdarî xwe bir rêxistin bikin. Kes û rêxistina ku serxwebûna Kurdistanê û yekîtîya çar perçê Kurdistanê nexwaze û ji bo vê armancê şerê çekdarî red bike, bi doza Kurdistan re xayin e!”

Piştî panzde sala şerê çekdarî ku serokê PKK A. Ocalan hat Turkîye, got: “armanca min ne perçekirina Turkîye ye, ez amade me ji bo Turkîye xizmet bikim, destûr bidin ez partîya xwe û gelê Kurd jî di xizmeta vê dewletê xim!” Piştî vê helwesta Ocalan, sazî û rêvebirên bi PKK ve girêdayî, li her çar beşên Kurdistanê armanc û bernameyên xwe li gor daxwaza serokê xwe guhertin û êdî li gor berjewendîyên mêtinkaran helwest danîn û tevgerîyan!

Ji salên orta 1970 an û heta îro dewleta tirk ya mêtinkar û PKK bi hevre êrîşî tevgera Kurd ya netewî kir û ew lawaz kir; loma wek hêz tenê PKK û sazîyên pêve girêdayî li meydana sîyasetê man.

Ji alîkî de PKK û partîyên pêve girêdayî, eşkere dev ji serxwebûn û yekîtîya perçê Kurdistanê berdaye. Ji alî din ve jî dewletên mêtinkar û sazîyên wan ku heta doh ne meşrû didît, êdî meşrû dibîne, lê xwedî derdikeve û wek helwestek rast pêşkêşî gelê Kurd dike.

Eşkere ye ku li hember mafê gelê Kurd, qanûn û sîyaseta dewleta mêtinkar ya faşîst nehatîye guhertin. Qanûn, sonda wekîltîyê û sazîyên dewletê yên li ser înkar û tunekirina gelê Kurd avabûye berdewam e! Heger rastî ev be, şerê 34 salan ji bo çi bû ku bi hezaran gund hatin şewitandin, bi mîlyonan êl û eşîr ji warê xwe koçber bûn, bi dehhezaran zarokên Kurd hatin kuştin, bi sedhezaran merivên Kurd di îşkenceyên giran re derbas bûn û di zîndanan de rizîyan, erz û eyalên wan jî rezîl û perîşan bû!..

Lê tevlî ku di rêvebirin û helwesta dewletê de tu guhertin çênebûye, partîyên li ser navê doza Kurd avabûne, vê dewleta mêtinkar wek dewleta xwe bibîne, biçe meclisa wê û sonda faşîst û nîjadperest bixwe, beşdarî çalakî û sazîyên vê dewletê bibin, ziman û sîyaseta vê dewletê bixebitîne û xwe bisipêre qanûnîyeta vê dewletê û tevlî ne mumkun e, bêje: “emê bibin hukumet û vê dewletê demokratîk bikin” wateya vêna çiye!? Armanc radestbûna vê dewletê ye, xapandin û tunekirina gelê Kurd e.

Mêtinkarîya tirk, bi sîyaseta çavsorî pêşî Kurd mecbûrî ilegalîte û şiddetê kir. Loma şîdeta xwe ya li dijî neteweya Kurd meşrû rêdan û zor da asîmîlasyonê.

Niha jî beşek ji tevgera ku li ser navê Kurdan sîyasetê dike, ji dêvla dewletê, civata Kurd seferber dike ku qanûnîyeta nijadperest ku hebûna wî înkar dike qebûl bike û beşdarî hilbijartinan bike, nûnerên ku nikaribe hebûn û mafê wî biparêze, bişîne meclîsa ku li ser tunebûna wî ava bûye!

Divê tevgera Kurd li Bakur dev ji durûtîyê berde; divê ya vekirî mafê gelê Kurd yê neteweyî biparêze ya jî dev ji xapandina gelê Kurd berde, mala wî xera neke û xwîna zarokên wî li dijî berjewendîyên wî nede rijandin!

Hêvîya gelê Kurd bi hilbijartinên dewleta mêtinkar ve girêdan, durûtî û xapandin e. Ev nêzî heftê salî ye ku hilbijartin çi encamê didin, disa wê yek encam jê derê. Tenê li ser pişta perîşanîya gelê Kurd wê hinek bibin xwedî mûçeyên qelew!

Z.Brîndar

Gotinek bav û kalên Kurdan heye, dibêjin: “ Gava perdeya rûyê kesekî qetîya, hivza xwe jê bikin; eyb-fedî-şerm û heya pê re namîne“.

Rêvebir û girgirekên HDP (ku gelek caran desthilatdarên wek Ertugrul Kurkçu gotine HDP ne partîya Kurdan e û Ocalan jî eşkere kiribû ku wî bi şêwra MÎTê HDP ava kiriye) çi cara ku ketine tengasîyê, çi cara ku prestîj wenda kirine, çi cara ku qels bûne û çi cara ku hilbijartin nêzîk bûne, serdana Hewlêrê û M. Barzanî kirine, bi gotinên şematokî û girover bi hêvîyên Kurdan lîztine û Kurd xapandine. Ev serdana dawîn jî parçe û beşek ji senaryo û dek û dolabên berê ne û ne tiştekî din e.

Rêvebirên HDP tînin zimên ku xwedêgiravî ew ji bo pêkanîna tifaqa Kurdan, ji bo pêkanîna tifaq û Kongreya Netewî, çûne Başûrê Kurdistanê. Lê dibêjin “çira virek û derewînan zû vedimre“. HDP bi serê xwe nikare û ne li dû pêkanîna Kongreya Netewî ye, ji ber ku HDP ne partîyek Kurd û Kurdistanî ye, ne partîyek serbixwe ye, partîya Enqerê û Îmralîyê ye. Ji xwe bêyî Enqere û Îmralîyê tu hêz û qudreta wê jî tuneye ku gavekê zêdeyî xwe rade. Heke tilîya dewleta Tirk, Ocalan û PKK di çûna HDP a Başûr de tunebe û dîsa ne li dû plan û projeyên kirêt bin, ne Kurdên Başûr di xema HDP de ye, ne jî Kongreya Netewî û Barzanî.

Heçê Ocalan û armancên PKK nas dike, ji xwe zane bê nêt û daxwazên wan çi ne. Berî niha jî hewl hat dank u Kongreya Netewî bê lidarxistin û li Başûr bi hêz partîyên siyasî re hevdîtin hatin kirin. Lê encama wan civînan çi bû? Ne tiştek! Ango, sifir! Çima? Çima ku PKK daxwazên ji bejna xwe dirêjtir û girantir danîbûn pêşîya hêz û partîyên siyasî. PKK dixwest nêvîyê (300) nûnerên kongreyê ji wan be û dezgeh, rêxistin û partîyên çepên Tirk jî wek nûner beşdarî kongreyê bibin ku ew jî ji xwe hevalbendên PKK bûn. PKK ne ku dixwaze Kongreya Netewî pêk bîne, dixwaze hêz û partîyên siyasî di bin sîwana xwe de kom bike, xwe li ser serê wan bike desthilatdar da ku hefsarê hêz û partîyên welatperwer di destê wê û hêzên li pişta wê de be. PKK di dîroka xwe de tucarî wek partîyek Kurd û Kurdistanî tev negeriyaye, li berjewendîyên Kurdistanê negerîyaye û berjewendîyên xwe di ser her tiştî re girtîye. Heçê PKK û dîroka PKK nas dike, van tiştan baş zane. Ji alîyê din, PKK ji xwe demek dûr û dirêj e KNK (Kongreya Netewî ya Kurdistan) çêkiriye û wê li gor daxwazên xwe bi kar tîne. Madem we bi serê xwe KNK çêkiriye, naxwe Kongreya Netewî ji bo çi û ji bo kê? Wek bav û kalên me gotine, Heke ev ne fen e, ev çi dar û ben e?

Me li jor jî gotibû. Gava perdeya rûyê kesekî biqete, ne eyb û fedî pê re dimîne, ne jî şerm û heya.

Birastî HDPî bi çi rûyî derdikevin hizûra Barzanî? Ma ji kirinên xwe, ji gotinên xwe, ji bêrêzî û dijminatîya xwe ya li hember Barzanî, şerm û fedî nakin? Yan pozê wan naşewite? Heta doh we ji Barzanî re digot: Serokeşîr, axayê kevneperest, hevkarê ÎŞÎDê, xulamê emperyalîzmê, pûşt, Kurdistanfiroş, xwefiroş, xayîn û wekî din. Ka çi bi wan gotin, heqaret û tohmetên we hat?

Gelo we rexne li xwe girt ku hûn bi rûyekî spî derdikevin hizûra Barzanî?

Gelo berî ku hûn derkevin hizûra Barzanî, we guhê hevserokê xwe yê Tirk Sezaî Temellî kişand ku ji Barzanî re gotibû “PÛŞT“.

Gelo berî ku hûn derkevin hizûra Barzanî, ji bo ku li parlamentoya Almanya û li Ewrûpayê dijminatîya Barzanî dikir û ji Ewrûpîyan dixwest ku çekan ji Pêşmergeyên Kurdistanê re neşînin, we porê wekîla xwe Feleknaz Uca hilçinî?

Gelo berî ku hûn derkevin hizûra Barzanî, we hesabê xendekan, hesabê wêrankirina 13.600 xanî û malên Kurdên reben, herifandina bi dehan bajarên Kurdistanê û kujtina nêzîkî 10 hezar xort û keçên Kurd da Kurdan û we rexne li xwe girt?

Gelo berî ku hûn derkevin hizûra Barzanî, we hesab ji hevseroka xwe ya kevn Fîgen Yuksekdag pirsî ku di derbarê şerê xendekan de ji Barzanî re digot: “Ev karê me yê navxweyî ye, têkilî karê me yê navxweyî nebe“?

Gelo berî ku hûn derkevin hizûra Barzanî, we hesabê radestkirina Şingalê ji PKK pirsî û we ew rexne kir?

Madem Bakurê Kurdistanê karê we yê navxweyî ye, çima û bi çi rûyî hûn diçin ber lingê Barzanî û ji bo destpêkirina pêvajoya aştîyê doza qasidîyê lê dikin?

Û bi dehan pirsên din…

Gelo PKK û îro jî HDP, çima ewqasî li ser Kongreya Netewî disekinin û dilezînin? PKK û HDP a ku netewa Kurd înkar dikin, li dij netew-dewletê û Kurdistanek serbixwe derdikevin, PKK û HDP a ku Kurdan û berjewendîyên Kurdistanê dikin bi qurbana berjewendîyên xelkê û bûne parêzer û dergevanên sînorên dagîrkerên Kurdistanê, çi dozê li Barzanî û Kongreya Netewî dikin? Hem jî di vê dema zîz û nazik de, di vê dema ku Tirkan Efrîn dagîr kiriye û PKK jî Şingal radestî hêzên Haşdî Şabiî û artêşa Iraqê kiriye (Murat Karayilan eşkere kiribû ku heyetek Tirk û Rûs serdana Ocalan kiriye û jê xwestine ku berxwedana li Efrînê rawestîne. Xuyabû ku li ser daxwaza Ocalan YPG xwe ji Efrînê vekişand, PKK jî xwe ji Şingalê vekişand).

Ev çi lez û bez û heman çîroka Kongreya Netewî ye gelo?

Yan herdu alî (dewleta Tirk û PKK) dixwazin bi pêkanîna Kongreya Netewî PDK û Barzanî bikşînin nav komployekê û ji holê rakin? Gelo bi pêkanîna Kongreya Netewî PKK dixwaze xwe derxe pakijîyê û di qada navnetewî de xwe ji mohra “terorîzmê“ rizgar bike? Yan herdu alî (dewleta Tirk û PKK) bi pêkanîna Kongreya Netewî dixwazin PDK û Barzanî jî bikin şirîkê sûc û gunehên PKK da ku dewleta Tirk bi hinceta PKK Başûrê Kurdistanê dagîr bike û projeya Mîsakî Mîllî têkeve rê?

Ev hemû pirs in, pirsên girîng in.

Balkêş e, tam di van demên ku dewleta Tirk li hinek deverên Başûrê Kurdistanê baregehên nû ava dike û amadekarîya şerê PKK dike, mijara Kongreya Netewî tê holê û endamê Desteya Rêvebir a PKK (KCK) Mustafa Karasu jî di heman demê de ( 9 Nîsan 2018 ANF) daxuyanîyek balkêş dide û behsa komployan dike.

Mustafa Karasu, ji Yenî Ozgur Polîtîka re axivî ye û gotiye: “ Xuyaye wê dewleta Tirk li Herêmên Parastina Medyayê û tevahîya Başûrê Kurdistanê şer belav bike. Ji xwe 15-20 baregehên xwe yên leşkerî li Başûrê Kurdistanê hene. Bi êrîş û hewldanên xwe yên dagîrkerîyê dixwaze hejmara baregehên xwe zêde bike. Ev yek nîşan dide ku şerê sala 2018’an wê li Herêmên Parastina Medyayê û Başûrê Kurdistanê belav bibe. Hewl tê dayîn ku hêzên siyasî yên Başûrê Kurdistanê bikşînin nava komployekê.Operasyona dagîrkirina li dijî Başûrê Kurdistanê her wiha dagîrkirina destketîyên Başûrê Kurdistanê ye, êrîşa li dijî hebûna Kurdan û jiyana azad û demokratîk e“.

Mustafa Karasu, rexneyan li Hikûmeta Başûr (helbet li PDK û Barzanîyan) digre çima ku li hember êrîşên dewleta Tirk bêdeng dimînin û dibin şirîkê komployê. Karasu, şik û gumanên ku berî weşana gotara wî di serê me de li bersivê digerîyan, tîne zimên û dibersivîne. Armanca şerê navbera artêşa Tirk û PKK dagîrkirina Başûrê Kurdistanê û têkbirina destketinên başûrê Kurdistanê ye. Û xuyaye di vê dema zîz û nazik de hewlên pêkanîna Kongreya Netewî parçeyek ji senaryoya dagîrkirina Başûrê Kurdistanê û têkbirina desthilatdarîya PDK û Barzanîyan e. Herçiqasî Karasu behsa komployek yekalî (komploya dewleta Tirk û hêzên siyasî yên Başûr) bike jî, divê meriv komployek dualî (komploya dewleta Tirk û PKK) bihizire û ji bîr neke ku komplo dualî ye, armanca vê komploya dualî jî dagîrkirina Başûrê Kurdistanê, têkbirina destketinên Başûrê Kurdistanê û pûçkirina hêz û desthilatdarîya PDK û Barzanîyan e.

Bi kurt û Kurmancî; nêt, kam û merama PKK û HDP ne Kongreya Netewî ye, ji ber herdu jî dijminê netew-dewleta Kurd û Kurdistanê ne, ne Kurdistanî ne. Lê heke hat û pêkanîna Kongreya Netewî ket rojevê û rojeva Kurdan pê germ bû, divê partî û hêzên siyasî yên Kurdistanî bê qeyd û şert, van xalên li jêr bi PKK, HDP û hêzên bi wan ve girêdayî bidin qebûlkirin.

1- Divê Ala Kurdistanê nas bikin, qebûl bikin, li dezgehên xwe daliqînin û di her çalakîyên xwe de hilgirin.

2- Divê di destûr û bernameyên xwe de alenî û eşkere doza federasyon yan serxwebûna Kurdistanê bikin.

3-Divê parêzerî û dergevanîya sînorên dagîrkerên Kurdistanê nekin.

4-Divê serok û rêvebirên xwe ji Kurdên netewparêz hilbijêrin.

5-Divê dijminatîya hêz û partîyên Kurd û Kurdistanî nekin.

6- Divê dijminatî û şerê Kurdên parçeyên din nekin, rêzê ji xebat û daxwazên wan re bigrin, desttêwerdanan di kar û barên parçeyên din yên Kurdistanê de nekin û ji bo êrîşên dijmin derfetan pêk neynin.

Rodî Îlgen

Serokatiya PYD li EFRÎN ê di daxûyanîya xwe ya 2 roj berê de, daxwaza piştgirîyê dikêe ji xelkê Kurdistanê.
Bêgoman pêwiste her Kurdistanîyek welatê xwe biparêze.

Pêwiste wekî ku Kobanî hate parastin, Efrîn jî, Kerkûk jî, Şingal jî û hemî xaka Kurdistanê li dijî dagirkeran were parastin.
Hêjayî gotinê ye, ku parastina xaka Kurdistanê erkekî welatparêzî ye bo her Kurdistanîyekî.

Belê, divê rêbêdayîn ku kesayet, rêxistin, hêz û partîyen Kurdistanî erka xwe ya welatparêzî bi cîh bînin. Pêwiste ti astengî neyê derêxistin li himber daxwaza parastina welatê xwe.

Serokatîya KantonaEfrînê, bi naveroka daxuyanîya xwe re ne rast e.

Mixabin ku sîyaseta PYD bi xwe astengîyeke bo bicîhneanîna daxwazên di daxuyanîya xwe de.

Berî her tiştî, pêwiste PYD xebatê bike bo dostanî, biratî û hevgirtina hêzên sîyasî li Rojavayê Kurdistanê.

Berpirsîyarîya herî mezin li ser milê PYD ye, jiber ku PYD rêxistina herî bi hêz e û desthilatek bê helbijartin ketîye destê PYD de.

PYD ne raste bi daxwazên xwe re dema ku yarmetîyê dixwaze ji sîyasetmedarên girtî di zindanê de.

PYD ne raste bi daxwazên xwe re ku yarmetîyê ji wan partîyên sîyasî dixwazê ku xebata wan ji teref PYD hatîye qedexekirin.
PYD ne raste bi daxwazên xwe re dema ku rê nade Pêşmergeyên Rojava ku berevanîya welatê xwe li Rojavayê Kurdistanê bikin.
Pêwiste PYD helwestekê deyne ku cihê bawerîyê be.

Bi derengî jî be, divê gava yekem ji alîyê PYD ve were avêtin bo bi cîhanîna aştîyek navxweyî, hevkarî û yekgirtina hêzên sîyasî li Rojavayê Kurdistanê.

Helwestek wisa dikare xizmetek xurt pêk bînr di yarmetî û berevanîya Rojavayê Kurdistanê de. Helwestek wisa, di heman wext de fersendek dîrokî ye bo PYD ê û bo berevanîya Efrînê jî.